Mini Niebieskie Oscary Akademii im. VisoR'a

Nagrody dla piłkarzy Chelsea rozdawali już chyba wszyscy. Robili to pracownicy klubu i piłkarze, robili to kibice, a wiele polskich stron o Chelsea również miało swoje plebiscyty, które wyłaniały najlepszych. W myśl zasady "nie mogę być gorszy" postanowiłem, że również wyróżnię piłkarzy i pracowników klubu w paru kategoriach, stanowiąc jednoosobowe w pełni subiektywne jury.




Wybór raczej oczywisty, ze względu na to że Petr bronił praktycznie cały sezon, a na ławce rezerwowych nie ma godnej jego osoby konkurencji. Reprezentant Czech ma chwilowo monopol na stanie między słupkami "The Blues", szczęśliwie dla nas nie jest to monopol wpływający na zespół negatywnie. Nawet jeśli Cech zaliczał słabsze występy czy to w LM czy w rozgrywkach krajowych nie można zaprzeczyć, że w ogólnym rozrachunku nasz bramkarz wypada dobrze.

Nie możemy zapomnieć o kilku jego fantastycznych interwencjach, które mogły zmienić przebieg meczu (Karny Sahy w meczu z Evertonem) albo miały na niego ogromny wpływ (karny w Finale Pucharu Anglii, czy parady w meczu z Arsenalem). O tym jak ważny jest dla zespołu niech uświadomi nam panika, jaka wybuchała wśród kibiców, kiedy doznał kontuzji w meczu z Interem. Dlatego też, chociaż w tej kategorii Petr wygrywa bez walki, to w pełni zasłużenie.




Chciałoby się napisać "John Terry", ale niestety ten sezon dla naszego kapitana był dość mieszany, a jego gwiazda odrobinę przygasła. Ale nie ma co płakać - jedna gaśnie, druga błyszczy. W tym sezonie zabłysnęła gwiazda Serbskiego obrońcy, który mimo bycia nominalnym środkowym obrońcom podjął się wyzwania gry na prawym skrzydle.

I mam wrażenie, że Ivanovic sprawdził się na tej pozycji lepiej niż gdyby grał w środku formacji defensywnej Chelsea. Nie chcę się już nawet rozpisywać o odbiorze piłki i pressingu jaki tworzył "Bronek", bo wiadomo, że poza wpadkami (w tym sezonie licznymi) nasza defensywa potrafi całkowicie wyłączyć z gry nawet najlepszych piłkarzy, oraz staje się murem nie do przejścia. "Iva" wpadł mi w oko za sprawą czegoś innego - wyprawek pod pole karne rywala. Zawsze uważałem, że Bosingwa i Ashley Cole są naszymi najwybitniejszymi ofensywnie graczami formacji defensywnych. Ivanovic pokazał, że nie jest od swoich kolegów gorszy, niejednokrotnie tworząc przewagę liczebną na połowie rywala, bądź popisując się dobrym rozegraniem piłki z pomocnikami, czy też samemu wykonując to ostatnie podanie, które ma się skończyć bramką. Nie pamiętam jaki to był mecz, ani tego kto strzelił bramkę, ale pamiętam jakby to było wczoraj jak Ivanovic zagrywał piłkę z okolic pola karnego... i gol.

Za takie chwile i swoją uniwersalność, połączoną z niesamowitym umiejętnościami właśnie Serb otrzymuje to wyróżnienie.




Zabijcie mnie, ale nie potrafiłem wybrać pomiędzy tą dwójką. A jako, że to ja rządzę w tym rozdaniu nagród - to mogę nagiąć zasady. A co za tym idzie - Florent Malouda i Frank Lampard zdobywają to wyróżnienie ex-equo.

No bo jakiego innego wyboru dokonać kiedy z jednej strony masz pomocnika, który w samej lidze zdobył 22 bramki oraz 17 asyst? Zapewne wszyscy mamy w pamięci początek sezonu w wykonaniu Franka, który przypominał gracza ekstraklasy niż tego samego wybitnego piłkarza, który od paru lat zdobywa dla Chelsea minimum dwadzieścia bramek rocznie. Potem na szczęście nastały zmiany i Lampard znów grał jak... jak Lampard, no. Na nowo stał się mózgiem środka boiska, który rozprowadzał piłki, brał udział w jej dynamicznym rozgrywaniu, a także kiedy było to możliwe - strzelał.

Lampardowi więc za pomocą swojej wybitnej drugiej części sezonu, udało się przykryć fatalny jego początek. Felery w jego grze, jak nieumiejętność odnalezienia się na boisku, czy gubienie się w rozgrywaniu piłki, bądź też całkowita nieobecność na murawie (ciałem był, ale duchem już nie) zostały zaleczone. Wprawdzie miałem wrażenie, że strzał z dystansu naszego piłkarza dość mocno oklapł, ale ani Chelsea, ani sam piłkarz nawet jak co wiele na tym dotychczas nie stracili.

No i jest jeszcze drugi z nagrodzonych - Florent Malouda. Piłkarz dla, którego ten sezon był niezwykle istotny gdyż odmieniła się jego kariera na Stamford Bridge. Do niedawna wyganiany przez fanów z Chelsea, Francuski pomocnik nagle zagrał sezon wybitny. Zwłaszcza, że podobnie do innego bohatera tego artykułu - Branislava Ivanovica - grał na więcej niż jednej pozycji. Bo oto przez krótki okres czasu "Flo" grał na... bocznej obronie. Nie spisał się tam wprawdzie równie wybitnie co w drugiej linii, ale nie ma za co go winić.

W końcu jego gra w formacji pomocy, zamykała usta wszystkim sceptykom co do jego umiejętności. Zniewalające rajdy, jak ten w meczu z Manchester United, dokładne podania, a także krystalicznie czyste wykańczanie akcji - to wszystko prezentował sobą Malouda. Francuz razem z Lampardem i Drogbą stanowili o sile ofensywnej naszego zespołu. Czy to, że Chelsea, zdobyła w tym sezonie 103 bramki, jest wystarczającą rekomendacją dla ich zdolności?




No cóż sytuacja wygląda podobnie do tej jaka miała miejsce przy wyborze najlepszego bramkarza - Drogba ostał się bez konkurencji. Sturridge mało grał, Anelka zajmował się brudną robotą, która nie rzucała się w oczy i nie zawsze mu wychodziła, zaś Kalou pokazał się dopiero z końcem sezonu.

Dlatego też postanowiłem docenić tegorocznego Króla Strzelców Premier League (29 bramek!). Nie robię tego jednak tylko ze względu na tą jakże prestiżową nagrodę. Drogba pokazał w tym sezonie parę cech, które okazały się dla klubu przydatne. Owszem dalej był w dużej mierze ofensywnym samolubem, który przede wszystkim lubował się w pakowaniu piłki do siatki osobiście, ale zdarzały mu się również asysty (jak to dośrodkowanie na głowę Anelki - niestety nie pamiętam już jaki to był mecz), oraz przejął od Franka Lamparda rzuty wolne, co zaowocowało paroma dodatkowymi bramkami. Najbardziej w pamięci wyrył mi się oczywiście ten zakończony golem w Finale Pucharu Anglii z Portsmouth oraz bliźniaczo podobny w meczu z Arsenalem.

Toteż tak jak to miało miejsce w wypadku wyboru najlepszego goalkeepera - Drogba wygrywa w przedbiegach z resztą swoich konkurentów na tej pozycji, ale na pewno nie jest to zwycięstwo niezasłużone.




Zapewne wszyscy macie teraz oczy jak pięciozłotówki, a wasze szczęki wylądowały na ziemi widząc, brak w tej kategorii Carlo Ancelottiego, który poprowadził nas do krajowego Dubletu w swoim pierwszym sezonie. Jak już mówiłem - jest to wybór czysto subiektywny.

A Carlo nazbierał się tylu nagród, wyróżnień i peanów na swoją cześć, że ja dla odmiany postanowiłem wyróżnić, będącego w cieniu kolejnych wielkich nazwisk zasiadających na naszej ławce trenerskiej, Wilkinsa. No bo spójrzmy na to tak - paru trenerów Chelsea, od jego przybycia do Londynu już się przewinęło, a on dalej pozostaje asystentem. Żaden z nich nigdy nie zrezygnował z jego usług, by wydaje się, że Ray ma dar do dogadywania się ze wszystkimi dookoła - łącznie z piłkarzami. Czasami ma się wrażenie, jakby Wilkins był w Chelsea od zawsze, buduje świetną atmosferę, rozmawia z piłkarzami, managerami, bywa również, że zostaje oddelegowany do rozmów z prasą... człowiek orkiestra.

Za bycie najlepszym asystentem trenera w Angielskich rozgrywkach klubowych - wyróżniam cię Ray!




Miałem ochotę napisać o Stochu, ale skoro już nie jest z nami - nie widzę sensu w pogłębianiu depresji po jego odejściu do Turcji. Dlatego wyróżnienie kieruje do jednego z naszych niedawnych transferów.

Na kupienie Daniela cieszyłem się od samego początku - widziałem go w Manchesterze City i wiedziałem co też Citienz wypuszczają ze swoich rąk. Uznałem wówczas zarząd klubu z Manchesteru za idiotów - jak się potem okazało - niewiele się myliłem. W każdym razie, zdaję sobie sprawę z tego, że Sturridge występował rzadko, ale za to kiedy już się pojawiał na boisku, pozostawiał po sobie dobre wrażenie. Wrażenie robił przede wszystkim w Pucharze Anglii gdzie początkowo zdobywał średnio jedną bramkę na kolejkę. Jak na młodziaka było to dość ciekawe osiągnięcie. Szkoda, że nie udało się go dociągnąć aż do Finału.

Sturridge pokazał nam również nie raz, nie dwa że niestraszna mu gra z wdziękiem, użyciem dryblingów na rzecz ogromnej siły. Dał też pokaz umiejętności gry zespołowej, a to jest niezwykle cenne. W tym wieku często temperament i chęć pokazania się wyrasta ponad dobro zespołu... nie tym razem. Mam nadzieje, że Daniel nie pójdzie w ślady Stocha. A tymczasem - wyróżnienie.