Konkurs Na Najlepszy Felieton, Wyniki!

Wprawdzie wyniki miały pojawić się dopiero w niedziele, tydzień po oddaniu prac, jednakże skoro jest okazja - są wcześniej. Przyznam szczerze, iż jestem zaskoczony, zarówno ilością prac jak i poziomem większości.

Otrzymałem trzynaście prac, z czego większość umiliła mi czas spędzony nad lekturą, co jest naprawdę dobrym znakiem, gdybyśmy szukali ludzi mogących zapełnić ten właśnie dział.
Jednakże nie mam zamiaru przedłużać chwili ogłoszenia wynikow zbędnym gadaniem. Przyznam, że zwycięzca jest dla mnie zaskakujący, dla was też zapewnie będzie... gdyż nie jest to kibic Chelsea, a naszych ligowych rywali.

Jakich? Niech wam pomogę, nasz zwycięzca legitymuje się nickiem Czerwony. Dlaczego wybrałem jego pracę? Bo ta wciągnęła mnie bez reszty, nawet jeśli może być dla fana The Blues trochę kontrowersyjna, czy coś może mu się nie spodobać... ciężko mi nie docenić tej pracy. Może nie miała w sobie powalającej ilości treści, może nie przerosła tak znacznie innych ortograficznie, ale styl tej pracy był zdecydowanie najlepszy. Nie zauważyłem nawet kiedy "łyknąłem" cały tekst.

Sporo było długich tekstów, jednak przy niektórych pod koniec byłem lekko zmęczony, tutaj wręcz chciałbym więcej. Czy to znaczy, że prace innych był złe? Nie. Po prostu trafiły na mocną konkurencje.
I tutaj chciałbym wyróznić i zachęcić do dalszej pracy z felietonami zwłaszcza użytkowników, którzy w pracach legitymowali się jako Kwestor, Jacob, jurek611, Hapo13, Anarion oraz... nasz redaktor Zhirkov, który również wziął udział w zabawie. Ale zachęcam także tych niewymienionych. Dla niektórych mogło to być pierwsze, bądź jedno z pierwszych podejśc do takiej pracy i przy odrobinie samozaparcia i chęci uczenia się naprawdę możecie wiele zyskać. W końcu jak mówilem - jestem zaskoczony tym co zobaczyłem. A teraz już bez zbędnego przeciągania, oto zwyciężki tekst ozdobiony paroma obrazkami.

Romanie Abramowiczu, co masz na swoje usprawiedliwienie?

Rosyjski oligarcha. Dla jednych zmyślny biznesmen, dla drugich zwykły banita piorący brudną forsę z rąk lokalnej mafii. Piłkarskiej społeczności zalazł za skórę, przejmując udziały w angielskim, dobrze rokującym i rozwijającym się klubie, Chelsea. Abramowicz od razu odkręcił kurek z pieniędzmi, tworząc drużynę, która od tamtej chwili zgarnęła trzy mistrzostwa Anglii, trzy puchary tego kraju, dwa puchary ligi i Tarczę Wspólnoty. The Blues od kopciuszka futbolu na drodze szybkiej (r)ewolucji stali się ekipą, która prosperuje do miana Realu Madryt XXI wieku.

Meritum sprawy nie jest sylwetka Abramowicza. Jednakże felieton, który nabrać ma ton rozprawy sądowej, powinien mieć jakieś prawne zalążki. Mówiąc pokrótce, życiorys obecnie 45-letniego burżuja to historia biednego chłopca, który za młodu zmuszony był żebrać o jedzenie, aby przeżył on sam i jego najbliżsi. Anonimowa postać szarej rzeczywistości ZSRR miała w sobie jednak coś, czego nie posiadali pozostali rówieśnicy. Czy to szczęście? Ja, pospolity chłop z najbiedniejszego rejonu którejś tam Rzeczpospolitej, powiem: zwał jak zwał. Zachowując pozory ułożonego inteligencika, nazwę to smykałką do interesów.

Miło było poznać, idźmy dalej. Najbardziej interesujący nas w tym przypadku wątek to jednak nie dzieciństwo i interesy, o których wiem zresztą tyle, co gazety piszą. A te czasami kłapią bezmyślnie jęzorem, choć w tym przypadku nie jęzorem, a literkami. Słowami kluczowymi na tropie zbrodni będą więc: Chelsea, siedem lat, nowatorskie pomysły transferowe, menedżerowie. Na pierwszego świadka sąd wzywa więc Jose Mourinho, który współpracował z podejrzanym przez trzy lata.

Kryjący się pod pseudonimem The Special One to z pewnością łebski gość, z niewyparzoną gębą. Pierwszy z listy ofiar Romka. Usunięty ze stanowiska po trzech latach obfitych w sukcesy na Stamford Bridge (niemalże połowa triumfów klubu z ubiegłej dekady to sprawka Portugalczyka). Mówił  to, co myślał, ale nie pomyślał, mówiąc swojemu guru, że ściągnięcie za niebotyczną sumę pupilka Rosjanina będzie sporym błędem. Chodzi o nijakiego Szewczenkę, który zgodnie z zapowiedzią Tego Wyjątkowego ?dopóty będzie grał w pierwszym zespole, dopóki nie będzie strzelał bramek?. Abramowicz odszczekiwał się Mourinho aż w końcu pokazał namiestnikowi bożemu na Ziemi (no co, sam się tak nazwał. Było coś z niebieskim fotelem!) drogę do Interu Mediolan.

Oligarcha strzelił focha, ale, udając, że zna się na rzeczy (tak jak i ja udaje wybitnego znawcę sądownictwa), stwierdził, że oczekuje od swojego podwładnego Ligi Mistrzów. Abramowicz zwątpił w magię Mou i zaciągnął do gangu swojego kumpla, Avrama Granta. No dobra, zmienił trenera, wielkie halo, nie? Jak głosił jednak slogan reklamy pewnej gry planszowej, skaczące małpki, czy coś w tym stylu ? ?Ale uważaj, jeden ruch ? i wszystkie małpki spadną w dół? - tak właśnie Romek sprawił, że małpki omal nie uciekły mu z Zoo. Plecami odwrócił się Didier Drogba, Ricardo Carvalho, a nawet Frank Lampard i John Terry, którzy w lecie 2008 deklarowali chęć fajrantu.

Skoro nabąknąłem coś tam o naczelnych, to i oddam Romanowi to, co królewskie. Może i ten Grant nie taki straszny, jak go niektórzy malują. Chłopak ? a raczej facet ? był ostro krytykowany, a po morderczej walce do ostatniej kolejki przegrał z Manchesterem United, gdzie zdecydować miał bilans bramek. Przegrał Puchar Ligi i został pechowo pokonany w finale o Świętego Graala futbolu, gdzie również Niebiescy zmuszeni byli patrzeć jak Moskwa zamienia się w plac czerwony. Odrobina szczęścia i fatalny sezon byłby najcudowniejszym sezonem. Nie dywaguję i pouczam siebie, że to sala rozpraw a nie polski sejm. Niemniej jednak Pan Avram kandydatem dobrym na starego-nowego trenera nie jest, skoro piłkarze nie raczyli w niektórych meczach dopuszczać go do głosu. Że o słynnym ?trzymać drzwi, nie wpuszczać pajaca? to ja w ogóle nie wspomnę?

Zgodnie z umową, po sezonie Pan Nikt ? jak nazwały go angielskie media ? dostał kopa w cztery litery. Mimo że spodziewano się nowego kontraktu dla Izraelczyka, na jego miejsce przyszedł ktoś, kto miał zaszczepić na The Bridge ?Brazylianę?. Big Phil. Scolari śmiało tworzył swój portugalsko-brazylijski gang, na początku sezonu z łatwością rozprawiając się z innymi paczkami. Przyszła zima i powiało chłodem. Kolejny trener przegrał walkę z rozbrykaną szatnią Chelsea aż w końcu i jemu pokazano, gdzie w Cobham znajdują się drzwi ewakuacyjne.

Okoliczności łagodzące? Totalna klapa w wykonaniu solidnej drużyny oraz znęcanie się Phila nad Didierem Drogbą, którego chciał jak najszybciej wykopać ze składu. Boże, wyobrażacie sobie kampanię 2009/2010 bez tego snajpera? Skalanie boskie z tymi trenerami.

Tymczasowo kapitanem okrętu został Hiddink, Guus Hiddink. Holender szybko sprawił, że piłkarze chodzili jak w zegarku i na boisku, i poza nim. Ładnie posortował sprawy i udekorował sezon FA Cup oraz Ligą Mistrzów ? tylko, że nie ma jej w gablocie. No bo została skradziona przez UEFĘ/Barcelonę/Tomka Ovrebo/jakie karne? Nic nie było! ? niepotrzebne skreślić.

Tak oto po pięciu latach krzesełko przy Fulham Road SW6 wygrzewała piąta osoba. Po pięciu trenerach/latach Romek zadzwonił do Carlo Ancelottiego. Włoch chapnął to, co miał i w zadziwiającym, pięknym stylu sięgnął po historyczny dublet, okraszony na początku Tarczą Dobroczynności.
W lato klub (Romek? Carlo?) wpadł na genialny pomysł. Pozbył się zawodników siedmiu, zakupił aż dwóch, z tymże jeden dostał sezonowej kontuzji na jego starcie. Za świetnie układającą się współpracę z pierwszym trenerem i idealne kontakty z zawodnikami podziękowano za współpracę Rayowi Wilkinsowi. No i zrobiło się niemiło. Abramowicz tym razem zmienił taktykę i nie wyrzucił trenera przy pierwszej lepszej okazji. Ściągnął zawodników z najwyższej światowej półki, co wywołało euforię, i kolejny skandal.

Król Karol jeszcze przed detronizacją powtarzał, że nie potrzebuje Torresa, którego dostał jednak w prezencie od właściciela. Oczywiście wtedy był zachwycony, podniecony hiszpański golleadorem (nie, to nie ironia). Prasa jednak jest zdania ? no i ja również ? że to kolejne niespełnione marzenie ze smutnego dzieciństwa Romka. 

Michał Pol, ekspert Nsportu, określił 50-milionowy ruch w ten sposób: ?Torres to kolejna zachcianka Abramowicza. Ancelotti ma teraz jeszcze większy problem niż miał. W ataku nie obudziła się bowiem zdrowa rywalizacja, tylko niekorzystna konkurencja. Carletto czuje się zobowiązany stawiać na gracza, które nie chce, a ten kompletnie nic nie daje swojej ekipie?.

Zostałem upomniany, że sprawa Fernando T. nie powinna być poruszana na tym zebraniu organu sprawiedliwości. Cytując klasyka: ?Let?s go further?. No to wio. A morał z tej bajki jest krótki i niektórym znany, jak w Chelsea nic nie wygrywamy, to drogę do drzwi już wskazaną mamy.
Mówiąc szczerze, to pisanie tego felietonu jest okropnie pouczające. Zwikipediowanie kilku faktów oraz rozwój poetycki.  Przy okazji uczę się współczucia, bo wy musicie to czytać. O ile do tego momentu nie krzyknęliście jakiegoś mięsnego słówka i nie trzasnęliście klapą laptopa.

Na czym to skończyliśmy.? A tak. Jesteśmy przy 22. maja 2011 roku, czyli dniu, w którym Roman rzekł ?Arrivederci?. Ancelotti wyleciał, tak jak każdy. Bez żadnego szacunku. A przecież menedżer, który osiągnął coś, czego nie dokonał żaden inny, na tokowy zasługuje. 
Notka na oficjalnej stronie z grzecznościową formułką niczym nekrolog w gazecie to chyba ciut za mało. I na tym skończyliśmy drogę z taktykami w najświeższej historii Chelsea Football Club. Przejdźmy do rzetelnej obserwacji faktów.

Roman Abramowicz jest postacią, którą kibic The Blues powinien całować po rękach i nogach. Klub, który utrzymywał rangę coś a?la dzisiejszy Everton, może Tottenham, ruszył z kopyta, kiedy tylko rosyjski magnat zainwestował trochę kapuchy. To ktoś, kto wprowadził Chelsea do piłkarskiej elity. Przeniósł na wyższy poziom, sprowadzając wiele piłkarskich wybitności. Są tacy ? i ja do nich się zaliczam ? którzy stwierdzą, że Rosjanin jest kimś najlepszym w historii Chelsea, ale i jej przekleństwem.

Płacę, wymagam. I to porzekadło do serca wziął sobie, i to bardzo mocno, nasz wasz właściciel (jestem kibicem Manchesteru United, ale mam do was szacunek, co chyba zresztą widać, nie?).

Swoją drogą, za idiotyzm odbieram to, jak widzę, gdy nasi sympatycy oskarżają Chelsea o brak klasy, historii i takie tam. Mam 29 lat. Pamiętam tę drużynę jeszcze z początku lat 90?. Czułem sporą sympatię, dla klubu, który miał fajnego ducha gry. Zaczęto sprowadzać solidnych grajków i zbudowano niezłą ekipę. Szczerze? Ucieszyłem się, gdy trafił wam się właściciel. Bo każda ówczesna potęga jak Real, my, Barcelona ma także właściciela. Tylko, że nam przyfarciło kilkanaście lat wcześniej.

Nie odbiegajmy od tematu, ten gość wciągnął klub na wyżyny. Ma obsesje na punkcie triumfów, a zwłaszcza Ligi Mistrzów. Czy jednak sam nie komplikuje on mocno spraw? Piłkarz potrzebuje stabilizacji, zespół potrzebuje stabilizacji. Zmiana trenera to nie jest najlepsze rozwiązanie, zwłaszcza, że w wielu przypadkach porządnego klapsa na tyłek powinni dostać sami zawodnicy.
Podważałbym tutaj profesjonalizm Michaela Essiena, która w ostatnich miesiącach bardziej skupiony był na sytuacji w Afryce i charytatywnych grach. Nie, nie jestem potworem, rasistą. Ale mniej więcej wiecie w czym rzecz. Czy ostatni skazaniec Carletto miał wpływ na malarię Drogby, na kontuzje podstawowych grajków czy na katastrofalną formę mózgu zespołu ? Franka Lamparda?

Będę kończył. Wszak, robota wzywa. Dzięki za przeczytanie moich wypocin! Peace, niebieskie smerfiki (absolutnie pozytywnie)! Czerwoni zza miedzy pozdrawiają!