Kochać lub nienawidzić czyli 'piłkarski doktor House'

Wczorajszy deszczowy wieczór wprowadził u mnie swego rodzaju melancholię i nudę. To pierwsze sprawiło, że wróciłem do przeszłości. Odpaliłem kilka filmików z The Blues w roli głównej i przypomniałem sobie wydarzenia które zostaną w sercu na zawsze.

Ale ileż można oglądać w kółko jedno i to samo? Postanowiłem więc wrócić do serialu którego jestem ogromnym fanem. Znów przenieść się do szpitala Princeton Plainsboro by oglądać w akcji najbardziej kontrowersyjnego lekarza w historii serialu.

Połykając odcinek za odcinkiem spostrzegłem podobieństwo Gregorego House?a do postaci rzeczywistej. Bezczelny, arogancki, chamski i genialny. Ta mieszanka wybuchowa ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości i cechuje jednego człowieka. Jak nie trudno się domyślić mam tutaj na myśli Jose Mourinho. To porównanie zrodziło się bez wątpienia z faktu, że z utęsknieniem wyczekuję na Portugalczyka ubranego w marynarkę z lwem na piersi.

Mourinho tak jak wyżej wspomniany House to postać bardzo ciekawa. Pełna sprzeczności, trudna do zrozumienia, wręcz niemożliwa do analizy. Portugalczyk urodził się 26 stycznia 1963 roku w Setubal. Ilość trofeów które zdobył jako trener jest imponująca. Karierę zaczął jako asystent w takich klubach jak Porto i Barcelona, potem przeniósł się do Lizbony gdzie został szkoleniowcem Benfiki.

Pierwszy sukces trenerski osiągnął z Leirą. Doprowadził średniaka ligowego do 3 miejsca w tabeli wywalczając awans do Pucharu UEFA. Wielkie sukcesy osiągnął jednak dopiero w Porto z którym w dwa lata zdobył aż 5 trofeów (dwukrotnie Ligę Portugalską, jednokrotnie Puchar Portugalii oraz Ligę Mistrzów i Puchar UEFA). Potem udał się do Anglii gdzie z naszą kochaną Chelsea dwa razy z rzędu wygrywał Premier League, wygrywając przy tym kilka innych krajowych trofeów.

Kolejnym przystankiem Portugalczyka był Mediolan. Z tutejszym Interem dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Włoch, jednokrotnie Puchar i poprowadził Nerratzurich do pierwszego od 45 lat triumfu w Lidze Mistrzów.

Po udanym okresie we Włoszech, Mourinho trafił do Madryckiego Realu zdobywając z nim mistrzostwo, Puchar oraz Superpuchar Hiszpanii. Jako pierwszy trener w historii zdobył 3 tytuły w 3 największych ligach (Angielska, Włoska i Hiszpańska). Jako drugi po Sir Alexie Fergusonie dotarł siedmiokrotnie do półfinału Ligi Mistrzów. Portugalczyk nosi przydomek The Special One i jest uznawany przez fachowców za najlepszego trenera na świecie.

Mourinho bez wątpienia jest postacią charakterystyczną. Ma tyle samo entuzjastów co przeciwników. Portugalczyka tak jak i wyżej wspomnianego House?a można albo kochać albo nienawidzić. Jego cechy charakteru sprawiają, że zraża do siebie ludzi. Jest arogancki, chamski, nieskromny, ma skłonności do megalomanii i narcyzmu. Słynie z bardzo kontrowersyjnych wypowiedzi i zachowań które na zawsze przejdą do historii footballu.

The Special One potrafi fantastycznie prowokować, a jego słowa nasączone sarkazmem, potrafią wyprowadzić z równowagi nie tylko przeciwników, ale i dziennikarzy. Przykładów z konferencji prasowych jest mnóstwo. Na jednej z nich Mou krytykując Barcelonę za symulacje powiedział: ?Jak się mówi oszukiwać po Katalońsku??

Uważałem te wszystkie zagrania za swego rodzaju taktykę i uwielbiałem Portugalczyka. Bardzo podobały mi się wzajemne dogryzki z innymi trenerami, między innymi historyczne przepychanki podczas półfinałów Ligi Mistrzów z Rafą Benitezem. W pewnym momencie jednak Mourinho posunął się za daleko. Po przegranym meczu w Superpucharze Hiszpanii, Portugalczyk wsadził palec w oko asystenta trenera Barcelony.
Co ciekawe gdy przyjrzałem się powtórkom, dostrzegłem, że Mou nie działał w złości, nie poniosły go emocje. Zastanowił się chwilę w spokoju, po czym podszedł i wykonał to co zamierzał. Tak więc w mojej ocenie było to działanie przemyślane co mocno zmniejszyło mój szacunek do tego szkoleniowca.

Ale przecież nie muszę szanować go jako człowieka by uznać jego geniusz trenerski i chcieć go widzieć w roli menadżera londyńskiej Chelsea. Geniuszem Mourinho jest bezdyskusyjnie. Świadczą o tym nie tylko tytuły, ale i wypowiedzi piłkarzy. Wynika z nich, że Jose potrafi fantastycznie motywować, sprawić by zawodnicy byli głodni sukcesu jakby go nigdy wcześniej nie zaznali. Drużyny które prowadził zawsze grały na 110 % i zostawiały na boisku całe swoje serce.

W stu procentach nie potrafię odpowiedzieć sobie w czym tak naprawdę tkwi fenomen jego geniuszu. Przeciwnicy oskarżają go o to, że prowadzi tylko uznane firmy i wygrywa mając ogromną sumę pieniędzy na transfery. Robią to raczej z braku innych argumentów bo i ten jest mizerny. Przecież nikt nie każe grać Messiemu czy Ronaldo na zadupiu żeby pokazał swoje ?prawdziwe? umiejętności. Jedno jest pewne, Mourinho jest zwycięzcom, a zwycięzców się nie ocenia.

Za kilkanaście lat nie będziemy pamiętać o jego egoizmie, narcyzmie czy megalomanii. Zapamiętamy go jako wybitnego fachowca który zdobył ogromną ilość trofeów, a ja mimo wszystkich negatywnych cech Portugalczyka mogę śmiało powiedzieć: Mourinho wracaj, Chelsea Cię potrzebuje!

felieton autorstwa Ivvan