Historia: Trzech kapitanów Chelsea między wojnami

W kronice historycznej przyjrzymy się trzem zawodnikom, którzy prowadzili Chelsea w okresie międzywojennym.

John Townrow

Townrow jest obrońcą prawdziwej klasy ? The Times, 1 kwietnia 1929

Urodzony w Stratford na początku XX wieku, przeniósł się z Clapton Orient do Chelsea w lutym 1927 roku. Oba kluby grały wtedy w drugiej lidze.

Townrow był postępowym, podejmującym wszelkie działania obrońcą, który dodał wiele różnych cech drużynie. Był wyróżniany za swoje opanowanie pod presją, szczególnie gdy był w posiadaniu piłki, oraz za doskonałe rozprowadzanie futbolówki, które pomagało łączyć obronę z atakiem. Był także zacięty w odbieraniu piłki i silny w powietrzu.

Był znany jako atakujący obrońca, ale zmienił styl, gdy nowe zasady ofsajdu pojawiły się w piłce nożnej, w połowie lat dwudziestych XX wieku. Stał się częścią nowo powstałego systemu obrony. Jednakże okazjonalne wypady do przodu sprawiały mu przyjemność.

Pomimo serii kontuzji, Townrow odegrał ważną rolę w powrocie Chelsea do pierwszej ligi w sezonie 1929/30. Zagrał w ostatnich 12-meczach sezonu i pomógł w utrzymaniu prowadzenia, o tylko dwa punkty, przed Oldham Athletic. Następnie pomógł nam ustawić swoją pozycję w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Podczas gry dla Orient, Townrow został powołany do kadry Anglii dwukrotnie. Reprezentował także Football League przeciwko armii w 1926 roku. Podczas pobytu we wschodnim Londynie pracował w gazowni Becton i później, w firmie browarniczej.

Po 140 występach i trzech golach na Stamford Bridge, Townrow przeniósł się, w maju 1932-roku, do Bristol Rovers. Dał Chelsea pięć wyśmienitych lat swoich usług.

W dalszym życiu był, przez pewien czas, menadżerem Harrogate Town w latach 60-tych, a zmarł w Yorshire, w 1969 roku, w wieku 68-lat.

George Barber

Prawdziwy dobry interes dla Chelsea okazał się być w podpisaniu kontraktu z zawodnikiem w 1930 roku. George Frederick Barber był wszechstronnym bocznym obrońcą, który spędził ponad 11-sezonów w klubie, do którego przeszedł z Luton, z trzeciej ligi. Pojawił się prawie 300-razy na boisku dla ?Emerytów? przed rozpoczęciem Drugiej Wojny Światowej.

Nauczany przez byłego reprezentanta Szkocji, Tommy?ego Law, który także był kapitanem Chelsea w latach trzydziestych. Barber miał swoje gabaryty, ale lekko stąpał po ziemi. Szybko krył obszar i używając tego atrybutu, wyprowadzał swój znak firmowy, którym były wślizgi w perfekcyjnym momencie, i które często zabierały wiatr z żagli napastnikom (przeważnie żwawym skrzydłowym), którzy weszli z nim w kontakt. Był uważany za lepszego niż większość bocznych obrońców, w angielskiej piłce nożnej w latach trzydziestych, z powodu kulturalnego, ale zarazem zaciekłego podejścia do gry.

Rzadko miewał kontuzje. Był nieosiągalny tylko w meczu półfinałowym FA Cup przeciwko Newcastle, w 1932 roku. Jego absencja została później określona jako główny powód tej przegranej. Jego jedyny gol przyszedł w meczu z Brighton, w tych samych zawodach, w następnym sezonie. Był to rzut rożny i wykończenie z bliska pełne animuszu.

Barber podzielił swój mecz dobroczynny ze swoim bardzo dobrym kolegą, którym był Tommy Law, 30-marca 1936 z Cliftonville, amatorskim irlandzkim klubem, w którym wygraliśmy 3:0.

The Times opisał później występ duetu: Cliftonville zostało zdeklasowane i było niemożliwym dla skrzydłowych przejść przez Barbera i Law.

Zakończył karierę we wrześniu 1941 roku, pojawiając się dla Chelsea w trakcie wojny 54-krotnie. Gdy młodzi w Wielkiej Brytanii ze strachem czekali na złowrogie listy poborowe, Picture Post, 4 maja 1940 roku, napisała: George Barber ma cztery alternatywne profesje w swoim rękawie. Piłkarz, fryzjer, policjant, karykaturzysta.

Przeżył wojnę. Chelsea FC Chronicle, kiedy piłka nożna ponownie zagościła na boiskach, napisała, że przeprowadził ?niezbędną pracę wojenną? podczas jej trwania. Zmarł w 1974 roku.

Robert Griffiths

Robert ?Bob? Griffiths był kolejnym lojalnym zawodnikiem Chelsea, który spędził 10 lat na Stamford Bridge, od lipca 1931 do maja 1941 roku.

Był bardzo użytecznym bocznym obrońcą, który był rezerwą dla podstawowych zawodników. Peter O?Dowd, Allan Craig i Bob Salmond występowali przez większość lat trzydziestych, dopóki on nie zdobył uznania w pierwszej drużynie, w sezonie 1937/38. Szkot był kapitanem w 36 z 45 jego występów w tym sezonie.

Nie opuścił żadnego meczu ligowego do połowy kwietnia. Późnym październikiem prowadziliśmy w pierwszej lidze, był to jedyny raz od czasu sprzed wojny i po powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej w 1930 roku. Niestety nie utrzymaliśmy prowadzenia i skończyliśmy na 10-miejscu. Jednakże jego wkład został zauważony przez The Times, podczas domowego remisu z West Bromwich Albion:

Griffiths, starając się zdobyć nazwę atakującego bocznego obrońcy, zrobił sporo, aby pomóc napastnikom ? napisał The Times

Dołączył do rezerw policji w czasie wojny we wrześniu 1939 roku, ale pozostał zarejestrowanym zawodnikiem ?The Blues? do czasu przejścia na sportową emeryturę dwa lata później. Zmarł w rodzinnej Szkocji w 1970 roku.

(?Emeryci? - ang. pensioners; pierwszy przydomek Chelsea FC używany do 1952 roku. Składał hołd słynnym emerytom w Royal Hospital Chelsea, którzy byli niezdolni do czynnej służby wojskowej z powodu odniesionych ran lub byli w podeszłym wieku.)