CinekCFC190524.06.2013 15:52

Chelsea Football Club (wymowa: /?t???si?/) ? angielski klub piłkarski mający swoją siedzibę w zachodnim Londynie, w dzielnicy Hammersmith and Fulham. Został założony 10 marca 1905 roku, obecnie gra w Premier League i większość sezonów spędził w najwyższej klasie rozgrywkowej w Anglii. Klub Chelsea był czterokrotnie mistrzem Anglii, ponadto zdobył puchar Ligi Mistrzów UEFA (w roku 2012) siedem razy Puchar Anglii, cztery Puchar Ligi Angielskiej i dwukrotnie zwyciężył w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów[1].
Pierwszym sukcesem klubu było zdobycie tytułu mistrza Anglii w 1955 roku. Chelsea wygrała kilka rozgrywek w latach 60. i 70., jednak później nie osiągnęła żadnego większego sukcesu do 1997 roku. Ostatnia dekada była najbardziej udaną w historii klubu. Chelsea zdobyła kolejne tytuły Mistrza Anglii w 2005, 2006 oraz w 2010 roku, zaś w 2008 po raz pierwszy dotarła do finału Ligi Mistrzów. W 2012 roku po raz pierwszy wygrała Ligę Mistrzów UEFA. W 2013 roku wygrała Ligę Europy UEFA.
Chelsea swoje domowe mecze rozgrywa na stadionie Stamford Bridge mogącym pomieścić 41 837 kibiców[2], znajdującym się w Zachodnim Londynie. Występują na nim od czasu założenia klubu w 1905 roku. W 2003 roku klub został kupiony przez rosyjskiego magnata naftowego Romana Abramowicza[3].
Tradycyjne kolory strojów Chelsea to niebieskie koszulki i spodenki oraz białe getry. Herb klubu był kilkukrotnie modernizowany. Aktualny przedstawia ceremonialnego lwa trzymającego berło i jest zmodernizowaną wersją od tego z lat 50[4]. Średnia frekwencja na Stamford Bridge wynosiła w sezonie 2008/2009 41 464 widzów, co dało klubowi piąte miejsce w Premier League[5].
Spis treści [ukryj]
1 Historia
1.1 1905-1930
1.2 1931-1960
1.3 1961?1990
1.4 1991?2002
1.5 od 2003
1.5.1 Era Mourinho
1.5.2 Sezon 2007/2008
1.5.3 Sezon 2008/2009
1.5.4 Era Ancelottiego
1.5.5 Sezon 2011/2012
1.5.6 Sezon 2012/2013
1.5.7 Powrót José Mourinho
2 Sukcesy
2.1 Trofea międzynarodowe
2.2 Trofea krajowe
2.3 Inne trofea
2.4 Finały Pucharów Krajowych
2.5 Finały Pucharów Europejskich
2.6 Indywidualne sukcesy piłkarzy
3 Menedżerowie
4 Statystyki piłkarzy
4.1 20 najczęściej występujących zawodników
4.2 20 najlepszych strzelców
5 Obecny sztab szkoleniowy
6 Obecny skład
6.1 Piłkarze na wypożyczeniu
7 Rezerwy i szkółka
7.1 Obecny skład rezerw
7.2 Obecny skład szkółki
7.3 Sukcesy szkółki
8 Lokalna rywalizacja derbowa
9 Stadion
10 Stroje
11 Hymn
12 Sponsorzy i partnerzy
13 Przypisy
14 Bibliografia
Historia[edytuj]

1905-1930[edytuj]
W 1904 stadion Stamford Bridge został nabyty przez przedsiębiorców budowlanych Henry Augustusa i Josepha T. Mearsów. Dostosowali oni obiekt do potrzeb gry w piłkę nożną i zamierzali sprzedać klubowi Fulham F.C.. Oferta kupna została jednak odrzucona, dlatego biznesmeni postanowili założyć klub. Dokonano tego 14 marca 1905 w pubie "The Rinsing Sun", a klub otrzymał nazwę sąsiedniej dzielnicy ? Chelsea. Pierwszy oficjalny sezon zespół rozpoczął rok później w drugiej lidze pod opieką trenera Johna Robertsona. Pierwszym oficjalnym spotkaniem był przegrany 0:1 mecz ze Stockport County F.C., który odbył się 1 września 1905. Zaledwie 3 dni później Chelsea zanotowała pierwsze zwycięstwo, pokonując 4:0 w towarzyskim spotkaniu Liverpool F.C. 9 września w wygranym 1:0 pojedynku z Blackpool FC, pierwszą bramkę w oficjalnym meczu zdobył grający trener, Robertson. Historyczny, pierwszy rekord frekwencji padł w Wielki Piątek w 1906 roku, podczas meczu z Manchester United F.C., który obejrzało na Stamford Bridge 67 tysięcy widzów[6]. W 1907 napastnik George Hilsdon został pierwszym w historii Chelsea zawodnikiem, który otrzymał powołanie do reprezentacji Anglii. W sezonie 1907/1908 drużyna awansowała do Division One, najwyższego wówczas szczebla rozgrywek ligowych w Anglii. W 1912 roku wskutek niewydolności nerki zmarł właściciel i współzałożyciel Chelsea ? Henry Augustus Mears. Na pogrzeb biznesmena przybyły tłumy sympatyków The Blues. Mears został pochowany na Brompton Cemetery, położonym niedaleko Stamford Bridge. Po jego śmierci prawda do klubu zostały przepisane na jego potomków[7]. Nowy menadżer zespołu David Calderhead pełnił funkcję trenera aż 26 lat, a w 1913 sprowadził do drużyny pierwszego zagranicznego piłkarza, był nim Duńczyk Nils Middelboe. W tym czasie klub przeżywał naprzemiennie sukcesy i porażki, aż w sezonie 1914/1915 awansował do finału Pucharu Anglii, rozgrywanego na stadionie Old Trafford, w którym zespół Chelsea został pokonany 3:0 przez Sheffield United. W lutym 1920 roku król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Jerzy V widział zwycięstwo The Blues z Leicester City F.C. Przed ukończeniem budowy Wembley (1923), na Stamford Bridge rozegrano trzy finały Pucharu Anglii. Chelsea miała sporą okazję wziąć udział w jednym z nich w 1920 roku, jednak w półfinale musiała uznać wyższość Aston Villi[7].
1931-1960[edytuj]
Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się między Division Two a Division One[8]., a od 1931 r. klub nieprzerwanie przez ponad 30 lat grał w pierwszej lidze. W 1936 z okazji 30-lecia Wisły Kraków londyński klub zagrał z polskim zespołem. Zaledwie 6 miesięcy po zakończeniu II Wojny Światowej, Stamford Bridge gościło mistrza ZSRR ? Dinamo Moskwa. Szacowana liczba widzów wynosiła prawie 100 000, co było rekordem wszech czasów w Anglii. Ostatecznie po niesamowitym spotkaniu padł remis 3:3, chociaż to Chelsea strzeliła dwie pierwsze bramki. Ostatnie trafienie dla The Blues dołożył nowy snajper Tommy Lawton. Po wojnie pomimo świetnej dyspozycji Lawtona (26 bramek w 34 meczach) Chelsea uplasowała się dopiero na 15 miejscu w tabeli[7]. Po sezonie 1951/1952 trenerem drużyny został Ted Drake, który w ramach modernizacji klubu zmienił odznakę klubowej, zastępując postać starca grafiką literową. Nieoficjalnym przydomkiem klubu stał się "The Drake's Ducklings", co oznacza "kaczki Drake'a". Drake rozwinął system skautingu i dzięki znajomości niższych lig ściągnął do klubu młodych zawodników[8]. W listopadzie 1954 r. klub zajmował w lidze 12. pozycję, lecz już w kwietniu zespół został liderem z czterema punktami przewagi nad broniącym tytułu Wolverhampton Wanderers. Właśnie wtedy drużyna wicelidera spotkała się z "The Blues" na Stamford Bridge w obecności 75 tysięcy kibiców. Przy stanie 0:0 kapitan Wolves i reprezentacji ? Billy Wright, zablokował w polu karnym strzał ręką, a karnego wykorzystał Peter Sillett, zapewniając praktycznie tytuł swemu klubowi. Piłkarze przypieczętowali mistrzostwo, pokonując Sheffield Wednesday F.C., a Drake został pierwszym człowiekiem w historii angielskiego futbolu, który zdobył mistrzostwo Anglii jako zawodnik i trener. Kolejny taki sukces udało się zdobyć dopiero 50 lat później. Oprócz tytułu mistrza piłkarze zdobyli także Tarczę Dobroczynności, natomiast sezon 1955/1956 zakończyli na 16. miejscu. Ted Drake'a zastąpił Tommy Docherty, który wprowadził do drużyny takich piłkarzy jak: Terry Venables, Bobby Tambling, Peter Bonetti, czy Jimmy Greaves. Ten ostatni dwukrotnie w barwach Chelsea zdobywał koronę króla strzelców, a w sezonie 1960/1961 strzelił 41 bramek, co do dziś pozostaje nie pobitym klubowym rekordem[8].
1961?1990[edytuj]
Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze i w krajowych pucharach, a ze względu na styl otrzymał przydomek "Docherty's Diamonds" (Diamenty Docherty'ego). Pod wodzą Docherty'ego "The Blues" zdobyli w 1965 pierwszy Puchar Ligi Angielskiej. W 1967 angielski szkoleniowiec dotarł z Chelsea do finału Pucharu Anglii i półfinału Pucharu Miast Targowych, a odpadnięcie klubu w tych rozgrywkach spowodowało, że nowym szkoleniowcem został Dave Sexton. W tym okresie powstały również statystyki, na podstawie których wybrano najlepszego zawodnika roku w klubie. Pierwszym laureatem został bramkarz Peter Bonetti, który rozegrał 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Ze względu na zwinność zyskał sobie przydomek "The Cat" (ang. kot)[8].
W 1970 londyński zespół mierzył się w finale Pucharu Anglii z mistrzem kraju ? Leeds United A.F.C. Na stadionie Wembley rywale dwukrotnie obejmowali prowadzenie, ale Chelsea dwa razy doprowadzała do wyrównania. Spotkanie zakończyło się remisem 2:2 i po raz pierwszy w historii pucharu należało powtórzyć mecz finałowy, tym razem na Old Trafford. W tymże meczu Chelsea ponownie przegrywała, lecz znów udało jej się wyrównać stan meczu. Kiedy wydawało się, że mecz znów trzeba będzie powtórzyć, zwycięskiego gola strzelił Peter Osgood.
W 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł ? Pucharu Zdobywców Pucharów. W półfinale londyński zespół wyeliminował obrońcę tytułu ? Manchester City F.C., a w finale na stadionie Karaiskakis w Pireusie zmierzył się z Realem Madryt. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 1:1, a finał powtórzono 2 dni później. Chelsea zdobyła trofeum, pokonując madrycki zespół 2:1, a zwycięskiego gola zdobył Peter Osgood. W latach 70. zmodernizowano stadion Stamford Bridge, co przyczyniło się do czasowych problemów finansowych klubu i nadejścia okresu stagnacji, której efektem był spadek w 1975 roku do Division Two; kolejny nastąpił cztery lata później[8]. W 1982 rodzina Mearsów sprzedała klub pośrednikowi finansowemu ? Kenowi Batesowi za symbolicznego funta. W sezonie 1982/1983 wzmocniona drużyna pod wodzą Johna Neala wygrała Second Division i wróciła do ekstraklasy, a już w pierwszym sezonie napastnik Chelsea ? Kerry Dixon strzelił 24 gole w 38 meczach, zdobywając Złotego Buta. W 1988 klub po raz kolejny spadł z Division One. Na powrót do pierwszej ligi kibice nie musieli zbyt długo czekać. Chelsea wygrała rozgrywki z rekordowym dorobkiem 99 punktów i po raz kolejny wróciła do Division One. Klub pod kierownictwem Bobbiego Campbella zakończył kolejny sezon na piątym miejscu, jednak problemy finansowe sprawiły, iż Stamford Bridge wpadł w ręce deweloperów. Bates za wszelką cenę chciał, aby Chelsea rozgrywała mecze na swoim słynnym stadionie. Na szczęście doszło do załamania na rynku nieruchomości, co przyczyniło się do wygranej właściciela klubu[7].
1991?2002[edytuj]
Na początku lat 90. londyński zespół dysponował coraz większym budżetem transferowym, wtedy też po raz pierwszy wydano na transfer 1 milion funtów, za którego kupiono Dennisa Wise'a. W roku 1993 zespół awansował do Premiership. Klubowi po latach kryzysu udało się w końcu zgromadzić fundusze na solidne wzmocnienia. Trener Glenn Hoddle przekonał holenderskiego gwiazdora Ruuda Gullita, aby ten dołączył do Chelsea. W tym samym oknie transferowym do klubu przybyli również napastnik Mark Hughes oraz Rumun Dan Petrescu. Nowi piłkarze szybko zjednali do siebie kibiców. Gullit zaledwie w ciągu jednego sezonu został przez okrzyknięty najlepszym zawodnikiem w historii klubu. Latem 1996 Hoddle został wybrany trenerem reprezentacji Anglii, jednak Chelsea nie szukała nowego menadżera. Ruud Gullit przyjął propozycję objęcia stanowiska i dzięki swoim kontaktom sprowadził kolejne gwiazdy na Stamford Bridge. Do Londynu przyleciał słynny włoski snajper Gianluca Vialli, Roberto Di Matteo, Frank Leb?uf oraz Gianfranco Zola. Zespół pod wodzą Ruuda Gullita w finałowym meczu Pucharu Anglii na Wembley zwyciężył Middlesbrough 2:0 po bramkach Roberto Di Matteo i Eddiego Newtona przerywając serię 26 lat bez jakiegokolwiek tytułu. 22 października 1996 z powodu awarii helikoptera zginął Matthew Harding, milioner i wicedyrektor klubu, który praktycznie przez całe życie wspierał The Blues. Na jego cześć północna trybuna Stamford Bridge nosi obecnie jego imię[7]. W roku 1999 klub zajął 3. miejsce w lidze mając w składzie takich zawodników jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, czy Mark Hughes. Kolejne sukcesy to finał Pucharu Anglii (1994), zdobycie Pucharu Anglii (1997), w 1998 zdobycie Pucharu Zdobywców Pucharów, Superpucharu Europy i Pucharu Ligi oraz w 2000 kolejny Puchar Anglii i kolejna Tarcza Dobroczynności[8].
od 2003[edytuj]
W 2003 klub zostaje zakupiony przez rosyjskiego multimiliardera Romana Abramowicza, a towarzyszące temu inwestycje w szkolenie piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżową przynoszą efekty. W pierwszym sezonie, odkąd Abramowicz przejął The Blues, trener Claudio Ranieri zakupił kilku piłkarzy, za łączną kwotę 120 milionów funtów (m.in. Damiena Duffa i Claude Makélélé). Mimo tego, Chelsea odpadła w półfinałach Champions League z AS Monaco (1:3 i 2:2). Klub nie zdobył także mistrzostwa Anglii jednak zajął drugie miejsce i awansował do następnych rozgrywek Ligi Mistrzów. Po sezonie 2003/2004 Abramowicz zwolnił Ranieriego z funkcji trenera.
Era Mourinho[edytuj]
Nowy trener Jose Mourinho doprowadza zespół do zdobycia Mistrzostwa Anglii w sezonie 2004/2005 na 100-lecie istnienia klubu. W tym samym sezonie drużyna gra w półfinale Ligi Mistrzów i zdobywa Puchar Ligi Angielskiej. W następnym sezonie piłkarze Chelsea skutecznie broni tytułu mistrza, pokonując Manchester United 8 punktami, wygrywa Tarczę Wspólnoty z Arsenalem 2:1, po dwóch bramkach Didiera Drogby.
W sezonie 2006/2007 nie udaje się powtórzyć poprzednich sukcesów i mistrzostwo Anglii zdobywa Manchester United, a w półfinale Ligi Mistrzów przegrywa w rzutach karnych z Liverpoolem. Udało się jednak wygrać Puchar Ligi Angielskiej zakończyć sezon wygraną z Manchesterem United w Pucharze Anglii na nowym stadionie Wembley. Mecz zakończył się wynikiem 1:0 dla Chelsea po dogrywce, w której bramkę zdobył Didier Drogba. W sezonie 2007/2008 zarząd sprowadził do klubu nowych zawodników takich jak Florent Malouda, Claudio Pizarro, Alex i Nicolas Anelka, licząc na zwycięstwo w Lidze Mistrzów i odzyskanie mistrzostwa Anglii.
Sezon 2007/2008[edytuj]
20 września 2007 trener José Mourinho opuścił klub za porozumieniem stron, powody jego odejścia nie zostały wyjaśnione, ale ponoć zadecydowały o tym słabe wyniki w lidze i zremisowany 1:1 mecz w Lidze Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Jego posadę przejął tymczasowo były trener reprezentacji Izraela Avram Grant, pod którego opieką zespół pokonał Manchester City 6:0 27 października 2007 r., co było najwyższą wygraną Chelsea od 10 lat. 30 kwietnia 2008 klub awansował do finału Ligi Mistrzów pokonując Liverpool FC, jednak w meczu 21 maja w serii rzutów karnych przegrał z Manchesterem United 5:6. Również z Manchesterem United przegrał walkę o mistrzostwo Anglii. 24 maja kontrakt z Avramem Grantem został rozwiązany, a 11 czerwca 2008 oficjalnie ogłoszono, że od 1 lipca 2008 stanowisko menedżera klubu zajmie dotychczasowy selekcjoner Portugalii Luiz Felipe Scolari.
Sezon 2008/2009[edytuj]
Do zespołu trafił dotychczasowy zawodnik FC Porto José Bosingwa, wypożyczony z Interu Mediolan Ricardo Quaresma oraz Deco, występujący wcześniej w barwach FC Barcelony[9].
Po serii porażek 9 lutego 2009 Luiz Felipe Scolari został zwolniony ze swojego stanowiska, dwa dni później jego miejsce zajął Holender Guus Hiddink[10]. Pierwszy raz zasiadł na ławce trenerskiej 21 lutego 2009 w zwycięskim meczu z Aston Villą, zakończonym wynikiem 1:0. W sezonie 2008/09 Chelsea doszła do półfinału Ligi Mistrzów, zremisowanego z Barceloną 0:0 i 1:1. 30 maja 2009 Chelsea pokonała w finale Pucharu Anglii Everton F.C. 2:1 po bramkach Didiera Drogby i Franka Lamparda.
Era Ancelottiego[edytuj]
1 czerwca 2009 roku nowym trenerem zespołu został Carlo Ancelotti, który podpisał kontrakt do 2012 roku. 9 sierpnia 2009 roku w meczu o Tarczę Wspólnoty podopieczni włoskiego szkoleniowca pokonali Manchester United 4:1 w rzutach karnych. W regulaminowym czasie gry był wynik 2:2.
We wrześniu 2009 Międzynarodowa Federacja Piłkarska (FIFA) uznała Chelsea winną w sprawie nakłaniania młodego zawodnika RC Lens, Gaela Kakuty do zerwania kontraktu z tym klubem[11]. FIFA nakazała Chelsea oraz piłkarzowi solidarną zapłatę odszkodowania w wysokości 780 000 euro. Dodatkowo Chelsea została ukarana zakazem rejestrowania nowych zawodników na czas dwóch okien transferowych oraz zobowiązana do zapłaty RC Lens kwoty 130 000 euro tytułem rekompensaty za wyszkolenie zawodnika. Piłkarz otrzymał zakaz występowania w oficjalnych meczach na okres 4 miesięcy. Chelsea oświadczyła, że kara jest nieproporcjonalnie duża do przewinienia i złożyła odwołanie od decyzji FIFA. W listopadzie 2009 r. Sportowy Sąd Arbitrażowy zawiesił kary zakazu transferów oraz zakazu gry nałożone na klub i zawodnika, do czasu zakończenia postępowania odwoławczego i ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy[12].
27 marca 2010 Chelsea rozgromiła Aston Villę 7:1, a Frank Lampard zdobył 4 gole. 25 kwietnia Chelsea pokonała Stoke City 7-0 i była to wówczas największa wygrana Chelsea w Premier League. 2 maja Liverpool przegrał z Chelsea na Anfield Road 0:2, a 9 maja 2010 Chelsea Londyn po raz czwarty zdobyła w swojej historii mistrzostwo Anglii po wspaniałym zwycięstwie 8:0 nad drużyną Wigan Athletic. Natomiast Didier Drogba został Królem Strzelców z dorobkiem 29 bramek wyprzedzając Wayne'a Rooneya z Manchester United. Chelsea zakończyła sezon 2009/10 z dorobkiem 103 bramek, stając się pierwszą drużyną w Premier League, która przekroczyła barierę stu bramek, bijąc przy tym poprzedni rekord należący do Manchesteru United z sezonu 1999/2000, który wynosił 97 trafień. Chelsea jest pierwszym klubem w historii, który wygrał w jednym sezonie wszystkich sześć ligowych meczów z drużynami z "Wielkiej Czwórki" (Liverpool, Manchester United i Arsenal). Po zdobyciu Mistrzostwa Anglii, Chelsea po raz pierwszy w historii sięgnęła po "Dublet", zwyciężając na Wembley w finale Pucharu Anglii z ekipą Portsmouth 1:0.
Po sezonie 2010/2011, gdy Chelsea zajęła drugie miejsce w tabeli Premier League, tracąc 9 punktów do Manchesteru United i nie osiągnęła żadnych innych sukcesów, Carlo Ancelotti został zwolniony z funkcji trenera.
Sezon 2011/2012[edytuj]
W czerwcu 2011 roku, klub poinformował o zatrudnieniu nowego trenera - André Villasa-Boasa. Były szkoleniowiec FC Porto miał pomóc Chelsea ponownie sięgnąć po tytuł Mistrza Anglii. Jednak za kadencji Portugalczyka, The Blues nie byli w trakcie sezonu ani razu na podium. Po serii porażek i remisów oraz po przegranym z SSC Napoli meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów (1:3) pozycja Villasa-Boasa w Chelsea była zagrożona. Niedługo później, 4 marca 2012, po przegranej 0:1 z West Bromwich Albion F.C., Portugalczyk został zwolniony z posady trenera The Blues. Nowym trenerem Chelsea został dotychczasowy asystent Villasa-Boasa, Roberto Di Matteo.
Po miesiącu pracy Włocha na Stamford Bridge, Chelsea rozegrała 10 spotkań, z czego wygrała 8. Remis padł w meczu ligowym z Tottenhamem (0:0), a jedyna porażka pod wodzą Di Matteo to mecz z Manchesterem City na Etihad Stadium (2:1).
Włoski trener doprowadził Chelsea do finału Ligi Mistrzów, po meczu z Napoli (4:1) po dogrywce w 1/8 finału, poprzednie spotkanie The Blues przegrali jeszcze za kadencji André Villas-Boas'a na Stadio San Paolo we Włoszech, oraz po meczach z SL Benfica (1:0 i 2:1) w ćwierćfinałach i z FC Barceloną (1:0 i 2:2) w półfinałach, i FA Cup, po ćwierćfinale z Leicester City F.C. 5:2 oraz po półfinale z Tottenham Hotspur F.C. 5:1.
Pod wodzą Roberto Di Matteo (stan na 20 maja 2012), Chelsea wygrała 12 meczów a przegrała i zremisowała po 3 ( była niepokonana w wygranych przez siebie rozgrywkach Champions League, gdzie tylko raz zremisowała z FC Barceloną).
Tymczasowy trener Chelsea doprowadził zespół do triumfu w Pucharze Anglii, gdzie w meczu finałowym na Stadionie Wembley The Blues pokonali Liverpool F.C. 2:1 (1:0). Pod wodzą Roberto Di Matteo sięgnęli także po Puchar Europy, pokonując 19 maja 2012 w finale Bayern Monachium po rzutach karnych (4:3; regulaminowy czas gry - 1:1, dogrywka: 0:0). Był to pierwszy triumf Chelsea w Lidze Mistrzów.
Sezon 2012/2013[edytuj]
W listopadzie 2012 roku, Chelsea wygrała zaledwie 1 mecz z 5 (stan na 21.11.2012). Po przegranym meczu z Juventusem (3-0) Chelsea odpadła z rozgrywek Ligi Mistrzów, w konsekwencji czego, dnia 21 listopada 2012 roku, Roberto Di Matteo został zwolniony z funkcji pierwszego trenera zespołu.
Jego następcą został Rafael Benítez, który również pełni rolę tymczasowego trenera. Na początku Benitezowi nie układało się najlepiej, przyczyną było bardzo brzydkie zachowanie ze strony kibiców klubu. 24 grudnia 2012 roku Chelsea udało się pokonać Aston Villę 8-0. Benitez był bardzo chwalony za ten mecz. Wcześniej jednak uległ w finale klubowych mistrzostw świata Corinthians. Benitezowi udało się także pokonać Manchester United w ćwierćfinale Puchar Anglii, po czym Chelsea awansowała do półfinału.
W lidze europejskiej, po tym jak The Blues nie wyszli z grupy w Lidze Mistrzów Benitez zagrał w 1/16 finału, gdzie pokonał Spartę Pragę. W 1/8 klub mierzył się ze Steauą i awansował do kolejnej rundy.
Ćwierćfinał był bardziej wymagający, ponieważ klub musiał się zmierzyć z Rubinem. W pierwszym meczu Chelsea wygrała 3-1, po 2 bramkach Fernando Torresa i jednym trafieniu Victora Mosesa.W meczu rewanżowym Rubin wygrał 3-2 po szalonym meczu w Moskwie. Gole dla The Blues zdobywali ponownie Torres i Moses. W półfinale rywalem Chelsea był szwajcarski FC Basel. Pierwszy mecz po bramce z rzutu wolnego Davida Luiza w ostatniej minucie spotkania w Bazylei wygrała Chelsea. Drugi mecz nie był formalnością, do przerwy Basel prowadził 1-0, ale skończył się gładkim zwycięstwem podopiecznych Rafy Beniteza. Gole strzelali Fernando Torres, Victor Moses i David Luiz który przepięknie uderzył swoją słabszą nogą z około 25 metrów trafiając w lewe okienko bramki.
Mecz finałowy okazał sie bardzo wymagającym spotkaniem dla Chelsea. Dopiero główka Branislava Ivanovicia w doliczonym czasie gry spotkania ustaliła wynik na 2-1. Chelsea przez kilkanaście dni, aż do finału Ligi mistrzów kiedy następowało przekazanie trofeum, była posiadaczem obu znaczących Europejskich tytułów w tym samym czasie, Ligi Europejskiej i Ligi Mistrzów.
W międzyczasie Chelsea odpadła z Pucharu Anglii po meczu półfinałowym z Manchesterem City.
W ostatniej kolejce ligi, Chelsea wygrała 2-1 na wyjeździe z Evertonem zdobywając trzecie miejsce, które gwarantuje start w Lidze Mistrzów od fazy grupowej. Swojego 202 i 203 gola strzelił Frank Lampard, wyrównując i mijając rekord Bobbiego Tamplinga i stając się najskuteczniejszym strzelcem w historii klubu. Pod koniec sezonu (w maju) klub pozyskał nowego trenera José Mourinho.
Powrót José Mourinho[edytuj]
José Mourinho po nieudanym sezonie w Realu Madryt podpisał 4-letni kontrakt z Chelsea Londyn, portugalskiego trenera przedstawiono oficjalnie 3 czerwca 2013. Pierwszym transferem w nowej erze Mourinho był sprowadzony z Bayeru Leverkusen André Schürrle.
Sukcesy[edytuj]

Trofea międzynarodowe[edytuj]
Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych
(Stan na 15-05-2013)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Klubowe Mistrzostwa Świata zdobywca 0
finalista 1 2012

Puchar Interkontynentalny zdobywca 0
finalista 0

Liga Mistrzów UEFA zdobywca 1 2012
finalista 1 2008

Liga Europy UEFA zdobywca 1 2013
finalista 0
1/32 finału 1 2002

Puchar Zdobywców zdobywca 2 1971, 1998
finalista 0

Superpuchar UEFA zdobywca 1 1998
finalista 1 2012

Puchar Intertoto zdobywca 0
finalista 0

Puchar Miast Targowych zdobywca 0
finalista 0
półfinalista 1 1966
Trofea krajowe[edytuj]
Zdobyte trofea w rozgrywkach Anglii
(Stan na 21-05-2013)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)



Mistrzostwo I miejsce 4 1955, 2005, 2006, 2010
II miejsce 4 2004, 2007, 2008, 2011
III miejsce 6 1920, 1965, 1970, 1999, 2009, 2013

Puchar zdobywca 7 1970, 1997, 2000, 2007, 2009, 2010, 2012
finalista 4 1915, 1967, 1994, 2002

Superpuchar zdobywca 4 1955, 2000, 2005, 2009
finalista 6 1970, 1997, 2006, 2007, 2010, 2012

Puchar Ligi zdobywca 4 1965, 1998, 2005, 2007
finalista 2 1972, 2008

II liga I miejsce 2 1984, 1989
II miejsce 5 1907, 1912, 1930, 1963, 1977
III miejsce 4 1906, 1911, 1926, 1928
Full Members Cup:
mistrz (2x): 1986, 1990
* Zwycięzca nie został rozstrzygnięty i puchar wręczony obydwom finalistom (wspólny puchar).
Inne trofea[edytuj]
Tournoi international de l'Exposition Universelle de Paris 1937:
finalista (1x): 1937
Premier League Asia Trophy:
zdobywca (2x): 2003, 2011
World Series of Soccer (MLS):
zdobywca (1x): 2005
finalista (1x): 2007
World Football Challenge:
zdobywca (1x): 2009
finalista (1x): 2012
Finały Pucharów Krajowych[edytuj]
Puchar Anglii:
1970 2:2 i 2:1 rywal: Leeds United
1997 2:0 rywal: Middlesbrough
2000 1:0 rywal: Aston Villa
2007 1:0 rywal: Manchester United
2009 2:1 rywal: Everton
2010 1:0 rywal: Portsmouth
2012 2:1 rywal: Liverpool
Puchar Ligi Angielskiej:
1965 3:2 i 0:0 rywal: Leicester City
1998 2:0 rywal: Middlesbrough
2005 3:2 rywal: Liverpool
2007 2:1 rywal: Arsenal
Tarcza Wspólnoty:
1955 3:0 rywal: Newcastle United
2000 2:0 rywal: Manchester United
2005 2:1 rywal: Arsenal
2009 2:2 k.4:1 rywal: Manchester United
Full Members Cup:
1986 5:4 rywal: Manchester City
1990 1:0 rywal: Middlesbrough
Wyjściowe ustawienie w wygranym finale Ligi mistrzów w sezonie 2011/2012 przeciw Bayernowi Monachium

ČechA.ColeBosingwaCahillDavid LuizMikelLampardMataKalouBertrandDrogba
Wyjściowe ustawienie w przegranym finale Ligi mistrzów w sezonie 2007/2008 przeciw Manchesterowi United

ČechA.ColeEssienCarvalhoTerryBallackLam­pardMakéléléJ.ColeMaloudaDrogba
Finały Pucharów Europejskich[edytuj]
Puchar Zdobywców Pucharów:
1971 1:1 i 2:1 rywal: Real Madryt
1998 1:0 rywal: Stuttgart
Superpuchar Europy UEFA:
1998 1:0 rywal: Real Madryt
Liga Mistrzów UEFA:
2012 1:1 (0:0, 1:1; dogr. 0:0, 0:0) k. 4:3 rywal: Bayern Monachium
Indywidualne sukcesy piłkarzy[edytuj]
Mistrzowie Świata
Peter Bonetti ? Anglia 1966
Jimmy Greaves ? Anglia 1966
Marcel Desailly ? Francja 1998
Frank Leboeuf ? Francja 1998
Didier Deschamps ? Francja 1998
Emmanuel Petit ? Francja 1998
Juliano Belletti ? Japonia/Korea Południowa 2002
Fernando Torres ? RPA 2010
Juan Mata ? RPA 2010
Mistrzowie Europy
Ruud Gullit ? RFN 1988
Brian Laudrup ? Szwecja 1992
Marcel Desailly ? Belgia/Holandia 2000
Frank Leboeuf ? Belgia/Holandia 2000
Didier Deschamps ? Belgia/Holandia 2000
Nicolas Anelka ? Belgia/Holandia 2000
Emmanuel Petit ? Belgia/Holandia 2000
Fernando Torres ? Austria/Szwajcaria 2008, Polska/Ukraina 2012
Juan Mata ? Polska/Ukraina 2012
Piłkarze FIFA 100
Hernán Crespo
Juan Sebastián Verón
Brian Laudrup
Marcel Desailly
Didier Deschamps
Ruud Gullit
Michael Ballack
Andrij Szewczenko
George Weah
Najlepszy piłkarz grający w Anglii
Gianfranco Zola ? 1997
Frank Lampard ? 2005[13]
Najlepsza bramka sezonu
Peter Osgood ? 1972/1973
Najlepszy zawodnik roku w Anglii
John Terry ? 2005[14]
Nagrody UEFA
Petr Čech ? najlepszy bramkarz 2004/2005, 2006/2007, 2007/2008
John Terry ? najlepszy obrońca 2004/2005, 2007/2008, 2008/2009
Frank Lampard ? najlepszy pomocnik 2007/2008
Najlepsza 11 na świecie(FIFPro XI)
John Terry ? 2004/2005, 2005/2006, 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009
Frank Lampard ? 2004/2005
Claude Makélélé ? 2004/2005
Didier Drogba ? 2006/2007
Menedżerowie[edytuj]

Osobny artykuł: Menadżerowie Chelsea F.C..
Kadencja Trener
1905?1906 John Tait Robertson
1906?1907 William Lewis
1907?1933 David Calderhead
1933?1939 Leslie Knighton
1939?1952 Billy Birrell
1952?1961 Ted Drake
1961?1967 Tommy Docherty
1967?1974 Dave Sexton
1974?1975 Ron Suart
1975?1977 Eddie McCreadie
1977?1978 Ken Shellito
1978?1979 Danny Blanchflower
1979?1981 Geoff Hurst
1981?1985 John Neal
1985?1989 John Hollins
1989?1991 Bobby Campbell
1991?1993 Ian Porterfield
1993 David Webb
1993?1996 Glenn Hoddle
1996?1998 Ruud Gullit
1998?2000 Gianluca Vialli
2000 Graham Rix
2000?2004 Claudio Ranieri
2004?2007 José Mourinho
2007?2008 Avram Grant
2008?2009 Luiz Felipe Scolari
2009 Guus Hiddink
2009?2011 Carlo Ancelotti
2011?2012 André Villas-Boas
2012 Roberto Di Matteo
2012?2013 Rafael Benítez
2013- José Mourinho
Statystyki piłkarzy[edytuj]

Osobny artykuł: Statystyki Chelsea F.C..
20 najczęściej występujących zawodników[edytuj]
Zawodnik Ilość Lata
Ron Harris 795 1961?1980
Peter Bonetti 729 1959?1979
Frank Lampard 607 od 2001
John Hollins 592 1963?1975
John Terry 547 od 1998
Dennis Wise 445 1990?2001
Steve Clarke 421 1987?1998
Kerry Dixon 420 1983?1992
Petr Čech 413 od 2004
Eddie McCreadie 410 1962?1974
John Bumstead 409 1976?1991
Ken Armstrong 402 1946?1957
Peter Osgood 380 1964?1974
Charlie Cooke 373 1966?1978
George Smith 370 1921?1932
Bobby Tambling 370 1959?1970
Roy Bentley 367 1948?1956
John Harris 364 1945?1956
Harold Miller 363 1923?1939
Frank Blunstone 347 1953?1964
20 najlepszych strzelców[edytuj]
nr Zawodnik Bramki Lata
01 Frank Lampard 203 od 2001
02 Bobby Tambling 202 od 1959-1970
03 Kerry Dixon 193 1983-1992
04 Didier Drogba 157 2004?2012
05 Roy Bentley 150 1948?1956
06 Peter Osgood 150 1964?1974
07 Jimmy Greaves 132 1957?1961
08 George Mills 125 1929?1943
09 George Hilsdon 107 1906?1912
10 Barry Bridges 93 1958?1966
11 Tommy Baldwin 92 1966?1974
12 Jimmy Floyd Hasselbaink 87 2000?2004
13 Hughie Gallacher 81 1930?1934
14 Bob Whittingham 80 1909?1919
15 Gianfranco Zola 80 1996?2003
16 Ei?ur Gu?johnsen 80 2000?2006
17 Dennis Wise 76 1990?2001
18 Ron Tindall 69 1953?1961
19 John McNichol 66 1952?1956
20 Clive Walker 65 1975?1984
? piłkarz grający obecnie w klubie Chelsea
Obecny sztab szkoleniowy[edytuj]



José Mourinho, obecny trener Chelsea
Imię i nazwisko Funkcja
José Mourinho Menedżer
Asystent trenera
Steve Holland Asystent trenera
Ron Gourlay Dyrektor wykonawczy
Christophe Lollichon Trener bramkarzy
Michael Emenalo Główny poszukiwacz talentów
Mick McGiven Poszukiwacz talentów
Dermot Drummy Trener rezerw
Eva Carneiro Lekarz
Adrian Viveash Trener młodzieży
Neil Bath Trener akademii
Paco Biosca Szef służby medycznej
James Melbourne Analityk meczowy
Bob Brinded Trener ds. kondycji
Nick Broad Specjalista od żywienia
Silvano Cotti Masażysta
Mauro Doimi Masażysta
Billy McCulloch Masażysta
Pedro Phillipou Masażysta
Steward Sullivan Masażysta
Dean Kenneally Główny psycholog
Thierry Laurent Psycholog rehabilitacyjny
Denis Talbot Psycholog
Obecny skład[edytuj]

Stan na 14 czerwca 2013[15]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Petr Čech (2. wicekapitan)
2 OB Branislav Ivanović
3 OB Ashley Cole
4 OB David Luiz
5 PO Michael Essien
6 PO Oriol Romeu
7 PO Ramires
8 PO Frank Lampard (1. wicekapitan)
9 NA Fernando Torres
10 PO Juan Mata
11 PO Oscar
12 PO John Obi Mikel
13 NA Victor Moses
14 PO Kevin De Bruyne
17 PO Eden Hazard
Nr Poz. Piłkarz
18 NA Romelu Lukaku
20 PO Josh McEachran
21 PO Marko Marin
24 OB Gary Cahill
26 OB John Terry (kapitan)
27 OB Sam Hutchinson
28 OB César Azpilicueta
29 NA Demba Ba
31 PO Gaël Kakuta
34 OB Ryan Bertrand
35 PO Lucas Piazón
38 OB Patrick van Aanholt
43 OB Jeffrey Bruma
57 OB Nathan Aké
-- NA André Schürrle
Piłkarze na wypożyczeniu[edytuj]
Nr Poz. Piłkarz
BR Thibaut Courtois (w Atlético Madryt)
OB Nathaniel Chalobah (w Watford F.C.)
OB Wallace (w Fluminense F.C.)
Rezerwy i szkółka[edytuj]



John George Terry, jeden z najbardziej znanych wychowanków Chelsea
Chelsea tak jak wiele innych angielskich klubów ma rezerwy i szkółkę piłkarską. Ich celem jest jak najlepsze wyszkolenie młodych piłkarzy, którzy później będą w stanie grać w pierwszej drużynie.
Obecnie funkcję trenera rezerw pełni Dermot Drummy, zaś akademią zajmuje się Adrian Viveash. Rezerwy występują w lidze rezerw i w sezonie 2010/2011 wygrały te rozgrywki. Drużyna rezerw rozgrywa mecze w Cobham.
Obecny skład rezerw[edytuj]
Źródło:[16]
Nr Poz. Piłkarz
OB Aziz Deen-Conteh
OB Daniel Pappoe
OB Rohan Ince
OB Nathaniel Chalobah
PO Billy Clifford
PO George Saville
PO Conor Clifford
PO Thorgan Hazard
NA Adam Phillip
NA Patrick Bamford
Obecny skład szkółki[edytuj]
Źródło:[17]
Nr Poz. Piłkarz
BR Jamal Blackman
PO Reece Loudon
OB Todd Kane
OB Ali Gordon
OB Archange Nkumu
OB Nortei Nortey
OB Sam Bangura
OB Nathan Ake
OB Alex Davey
OB James Ashton
Nr Poz. Piłkarz
OB Adam Nditi
PO Amin Affane
PO Anjur Osmanovic
PO John Swift
PO Tom Howard
PO Danny Stenning
PO Lewis Baker
NA Walter Figueira
NA Islam Feruz
Sukcesy szkółki[edytuj]
FA Youth Cup: 4
1960, 1961, 2010, 2012
Finał FA Youth Cup: 3
1958, 2008
Lokalna rywalizacja derbowa[edytuj]

Osobny artykuł: Rywalizacja Arsenalu i Chelsea.
Osobny artykuł: Derby zachodniego Londynu.
Stadion[edytuj]

Osobny artykuł: Stamford Bridge (stadion).


Stadion Stamford Bridge
Chelsea rozgrywa swoje mecze na stadionie Stamford Bridge, mieszczącym 41 841[18] widzów, w którego skład wchodzą dwupiętrowa trybuna północna im. Matthew Hardinga, dwupiętrowa trybuna północna "Shed End", trzypoziomowa "East Stand" oraz najnowsza i największa "West Stand". Obiekt Stamford Bridge wchodzi w skład multipleksu Chelsea Village, który obejmuje również m.in. dwa czterogwiazdkowe hotele, pięć restauracji, sale bankietowe i konferencyjne, kluby nocne, podziemny parking. Nazwa Stamford Bridge oznacza "most nad Stamford" i odnosi się do potoku Stamford, który kiedyś płynął w okolicy.
Na tym stadionie zawodnicy Chelsea pobili ligowy rekord 86 meczów u siebie bez porażki ? od lutego 2004 r. do 26 października 2008 r., kiedy FC Liverpool pokonał Chelsea 1:0 po samobójczym golu José Bosingwy. Przez ten czas londyński klub prowadziło czterech trenerów: Claudio Ranieri, Jose Mourinho, Avram Grant i Luiz Felipe Scolari.

Stroje[edytuj]

Od pierwszego spotkania rozegranego w 1905 piłkarze Chelsea występowali w niebieskich koszulkach, na przełomie lat zmieniał się jedynie ich odcień oraz barwy spodenek i getrów[19]. Pierwszym strojem była niebieska koszulka o odcieniu jaśniejszym niż obecnie, natomiast spodenki były białe, a getry granatowe[19]. W 1912 koszulki zmieniły kolor na ciemnoniebieski, tzw. royal blue[19]. Kiedy na początku lat 60. szkoleniowcem został Tommy Docherty, wprowadzono ciemnoniebieskie spodenki i białe getry[19]. Wyjazdowym kolorem "The Blues" od początku istnienia klubu był żółty albo biały, chociaż często zdarzały się odstępstwa. W półfinale Pucharu Anglii w 1967 drużyna wystąpiła w czarnych spodenkach i koszulkach w czarno-granatowe pasy. Z kolei w latach 1985-1986 i 1988-1989 piłkarze londyńskiego klubu grali na wyjeździe ubrani na czerwono, a w latach 1986-1987 na seledynowo. Od 2004 wśród wyjazdowych strojów pojawił się także czarny.
Przez lata stroje dostarczała firma Umbro. W 2005 władze Chelsea zdecydowały się na zerwanie umowy i podpisanie ośmioletniego kontraktu z Adidasem.
Pierwszym sponsorem Chelsea były linie lotnicze Gulf Air (sezon 1983/1984). Kolejnymi sponsorami byli: producent żywności Grange Farms, producent herbaty Bai Lin i włoski koncern Simod, a od 1989 firma komputerowa Commodore International. W latach 1995?1997 nowym sponsorem została firma produkująca piwo Coors, następnie producent szyb samochodowych Autoglass (1997?2001) i linie lotnicze Emirates (2001?2005). W latach 2006-2008 na koszulkach Chelsea widniało logo Samsung Mobile. Obecnie nadrukiem jest jedynie Samsung.
Hymn[edytuj]

Hymnem Chelsea jest "Blue is the colour".
W marcu 1972 roku hymn Chelsea zajął 5. miejsce na popularnej liście przebojów i od tego momentu obok hymnu Liverpoolu jest najlepiej rozpoznawalnym hymnem klubowym w Anglii[20].
Autorzy: D. Boone, R. McQueen
Sponsorzy i partnerzy[edytuj]

Adidas ? stroje meczowe
Samsung ? producent sprzętu elektronicznego
Etihad Airways ? linie lotnicze
EA Sports ? gry wideo o tematyce sportowej
Thomas Cook Sport ? podróże
Viagogo ? dystrybucja biletów
Singha ? browar
Asian Football Confederation ? partner ds. rozwoju piłki nożnej w Azji
Ladbrokes ? zakłady bukmacherskie
Pepsi / Gatorade ? napoje
National Car Rental ? wynajem samochodów
Dolce & Gabbana ? garnitury
Laurent Perrier ? szampan
CDM Partners ? telekomunikacja i media
Sauber F1 Team - reklama na bolidach F1
Gazprom - koncern gazowy z Moskwy, Rosja
Przypisy

? Trophy Cabinet (ang.). chelseafc.com. [dostęp 26 grudnia 2009].
? CLUB INFORMATION (ang.). chelseafc.com. [dostęp 26 grudnia 2009].
? Russian businessman buys Chelsea (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 26 grudnia 2009].
? Chelsea centenary crest unveiled (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 26 grudnia 2009].
? Attendances 2007/08 (ang.). tonykempster.co.uk. [dostęp 26 grudnia 2009].
? Team History 1905?1929 (ang.). Chelsea FC. [dostęp 1 lipca 2012].
? 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Team History. Chelsea FC. [dostęp 2012-11-18].
? 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Chelsea (ang.). chelseafc.com. [dostęp 2009-07-13].
? Scolari is new Chelsea manager (ang.). chelseafc.com, 2008-06-11. [dostęp 2009-07-13].
? Blues confirm Hiddink role (ang.). Sky Sports, 2009-02-11. [dostęp 2009-07-13].
? DRC: Kakuta decision reached. FIFA. [dostęp 2010-01-09].
? CAS freeze bans. Chelsea FC. [dostęp 2010-01-09].
? England Player Honours ? Football Writers' Association Footballers of the Year (ang.). England Football Online. [dostęp 2009-07-13].
? Terry claims player of year award (ang.). BBC Sport, 2005-04-24. [dostęp 2009-07-13].
? First Team Squad List. Chelsea FC. [dostęp 2012-08-18].
? Reserve Profiles (ang.). chelseafc.com. [dostęp 25 maja 2012].
? Academy Profiles (ang.). chelseafc.com. [dostęp 25 maja 2012].
? Club information. strona WWW Chelsea FC. [dostęp 2010-01-09].
? 19,0 19,1 19,2 19,3 Chelsea (ang.). Historical Football Kits. [dostęp 5.07.2010].
? Hymn Chelsea ? "Blue is the Colour" (pol.). chelsealondyn.pl. [dostęp 2009-07-13].
Bibliografia[edytuj]

Michał Pol: Biblioteka Gazety Wyborczej, seria "Słynne kluby piłkarskie: Chelsea Londyn". Gazeta Wyborcza, 2007. ISBN 978-83-7552-057-6.

[pokaż]
p ? d ? e
Chelsea F.C.
[pokaż]
p ? d ? e
Premier League w sezonie 2013/2014
[pokaż]
p ? d ? e
Zwycięzcy Pucharu Anglii
[pokaż]
p ? d ? e
Liga Mistrzów w sezonie 2012/13
[pokaż]
p ? d ? e
Zwycięzcy Pucharu Europy i Ligi Mistrzów
[pokaż]
p ? d ? e
Zwycięzcy Pucharu Zdobywców Pucharów
[pokaż]
p ? d ? e
Zwycięzcy Superpucharu Europy
[pokaż]
p ? d ? e
Założyciele Europejskiego Stowarzyszenia Klubów
Kategorie: Chelsea F.C.Założyciele Europejskiego Stowarzyszenia KlubówKluby piłkarskie założone w 1905Zwycięzcy Pucharu Anglii w piłce nożnej
Menu nawigacyjne
Załóż nowe kontoZaloguj sięArtykułDyskusjaCzytajOczekuje na przejrzenieEdytujHistoria i autorzy

Strona główna
Kategorie artykułów
Najlepsze artykuły
Zgłoś błąd
Częste pytania (FAQ)
Dla czytelników
Losuj artykuł
Kontakt
Wykluczenie odpowiedzialności
Wspomóż Wikipedię
Dla wikipedystów
Narzędzia
Drukuj lub eksportuj
W innych językach
Ac?h
Afrikaans
????
???????
Aragonés
Az?rbaycanca
?????
??????????
?????????? (???????????)?
?????????
Bosanski
Catal?
???????
Česky
Cymraeg
Dansk
Deutsch
Eesti
????????
English
Espa?ol
Esperanto
Euskara
?????
F?royskt
Français
Gaeilge
Galego
???
???????
??????
Hrvatski
Ilokano
Bahasa Indonesia
Íslenska
Italiano
?????
Basa Jawa
???????
???????
Kiswahili
Kurdî
Latviešu
Lëtzebuergesch
Lietuvi?
Magyar
??????????
??????
Malti
?????
????
Bahasa Melayu
Baso Minangkabau
??????
??????????
Nederlands
???
Norsk bokm?l
Norsk nynorsk
Occitan
Portugu?s
Română
Runa Simi
???????
Scots
Shqip
Simple English
Slovenčina
Slovenščina
Soomaaliga
?????
?????? / srpski
Srpskohrvatski / ??????????????
Suomi
Svenska
?????
???
Türkçe
??????????
Ti?ng Vi?t
Žemait?ška
??
Edytuj linki
Tekst udostępniany na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych waru

Nieznany20.08.2008 14:35

a za ile hajsu?