Z cyklu Poznajcie Nas: Exu

Korzystając z kilkudniowej przerwy w meczach, przedstawiamy trzecią część naszego cyklu "Poznajcie nas". Tym razem pod ostrzał pytań trafił nasz redakcyjny kolega Exu, który tak jak my wszyscy, ma nadzieję, że cała ta seria pomoże we wzajemnej integracji.

W komentarzach pod ostatnimi newsami doczytaliśmy, że bardzo chcecie, aby cykl w kolejnej odsłonie dotyczył także userów. Przyjęliśmy tę propozycję z entuzjazmem i z pewnością wrócimy jeszcze do tego tematu.

Tematy Redakcyjne :
Jak zaczęła się twoja przygoda z ChelseaLive.pl?
Czym jest dla Ciebie praca w redakcji?
Czy w przeciągu tego okresu zdążały się jakieś kryzysowe momenty?
Zapewne jednak nie zabrakło radosnych chwil?
Z którym z redaktorów masz najlepszy kontakt i kogo najbardziej cenisz?

PRYWATNIE :
Na samym początku powiedz nam o sobie. Skąd jesteś, jakie masz zainteresowania, co lubisz robić w wolnym czasie?
Od jak dawna trzymasz kciuki za Chelsea?
Jak narodziła się w tobie miłość do The Blues?
Twoja najlepsza i najgorsza chwila w trakcie kibicowania?
Czy miałeś chwilę zwątpienia, moment, w którym byłeś bliski porzucenia klubu dla innej drużyny?

Coś o sobie :
Witam was wszystkich, drodzy czytelnicy. Zwą mnie eks, stąd też wzięła się nazwa nicku, w dowodzie jednak mam Mateusz. Lat mam 21, skończyłem niedawno, mieszkam sobie w miejscowości Tarnów, jest to miasto położone w Małopolsce, 50 kilosów od Krakowa.
Mieszkam sobie w rodzinnym domu, mając brata w pokoju obok. Zaocznie studiuje, oraz dorywczo kopie po piłce w okolicznym klubie.
Prywatnie interesuje się sportem, jak większość z nas, Filmem, oraz Rapem, który jest dla mnie szczególnie bliski. :)

Od kiedy? :
Cóż, powiem wam szczerze, że dokładnej daty moich zaślubin z Chelsea nie znam, jednak było to mniej więcej w 2004 roku. Przyznam się bez bicia, że przed tym, Niebiescy na prawdę nie byli moimi idolami. Cóż, czas człowieka zmienia, tak było i ze mną. Całe nagłośnienie w 2003 roku, przykuło moją uwagę, zacząłem się zagłębiać w sylwetki Lamparda, czy Terrego, takich grajków jak choćby Jimmi Floyd Hasselblaink.

Jak? :
Jak napisałem wyżej, wszystko to złożyło się w całość i tak to się zaczeło. 'Niby nic, a jednak' - można by rzec. Pozwólcie, że cofnę się o jakieś 15 lat w tył i pokrótce opowiem jak zaczęła się moja przygoda ze sportem.
Otóż, mając 6 lat po raz pierwszy spodobało mi się granie w piłkę. Cóż, trochę późno mnie to zafascynowało, jednak lepiej późno niż wcale jak to się mówi. Od tamtego czasu, grywałem coraz częściej w piłkę, a w wolnej chwili ciągnąłem mamusie za spódnice mówiąc: 'Zapiszesz mnie do klubu'.
Jak wyglądała odpowiedź ze strony mamuśki? 'Jak będziesz grzeczny to o tym pomyślimy.' Pomyślałem: 'awykonalne', jednak wziąłem się w garść i co założyłem, to uczyniłem, za co zostałem wynagrodzonym, jednak na tak wyczerpujące czyny, zdobyć mi się jest bardzo trudno, gdyż byłem dzieckiem bardzo ruchliwym, tak przynajmniej słyszałem, lubiłem biegać psocić i zaczepiać ludzi na ulicy, którzy ze zdumienia słysząc podłapane, coraz to nowe słowa kiwali głowami (chyba wiecie co to za słowa, czyż nie?).

Tuż po piłce zainteresował mnie boks i sporty walki, głównie dzięki starszym braciom, którzy nie widzieli nic poza boksem. Mając mniej więcej 14 wiosen, zacząłem myśleć racjonalnie i z głowy wyszły mi pomysły typu 'będę jak...yyy...ten najlepszy piłkarz'.
Nie umiałem określić kogo tak naprawdę lubię ze świata futbolu. Żadne Reale i Barcelony za mną nie przemawiały. Dopiero wtedy, dzięki zacnemu Romkowi na białym, tfu, w białym Mercedesie rozpoczęła się moja przygoda z Chelsea.

Najgorsza łamana przez najlepszą :
Hmm, na prawdę trudno powiedzieć. W życiu kibica, są dobre jak i złe chwile, jednak chyba najbardziej podłamany byłem faktem, iż moja ukochana Chelsea poległa na placu boju w Łużnikach.
Drugim takim momentem, był chyba półfinał z Barceloną, po którym miałem ochotę wyskoczyć przez okno, lub wyrzucić przez nią pewnego Tomka Overbo.

Za chyba najmilszą i najlepiej wspominaną przeze mnie chwilą w życiu fanatyka Niebieskich, był zeszłosezonowy dublet, po którym o dziwo nie czułem się dobrze, mało, byłem cały poobijany, a moja głowa bolała jakbym wjechał rowerem w traktor wujka (autentyk...) Więcej o tym, macie tutaj.




Wielkie rozstanie?! :
Tytuł mrozi krew w żyłach, jednak to tylko dobra mina do złej gry (?) czy raczej odwrotnie, nie wiem słaby byłem z informatyki. Na całe szczęście żadnego takiego momentu nie miałem i mam nadzieję, że miał Go nie będę.

Jak to się zaczęło? :
Sam nie wiem. Mym pierwotnym założeniem było zmienienie otoczenia, konkretnie strony poświęconej The Blues. Z początku, chciałem tylko pełnić rolę zwykłego użytkownika na nowym webie, jednak z czasem zrodził się pomysł by się przydać do czegoś więcej.
Jak pomyślałem tak zrobiłem, nawiązałem kontakt z Marcinem, ani się obejrzałem stałem się pełnoprawnym członkiem administracji. Życie bywa nieprzewidywalne, nawet to Online.

Czym? :
Ciężko mi określić, czym dla mnie jest praca w redakcji. Nasze grono redakcyjne, które co pewien czas zasilane jest nowym członkiem jest naprawdę zgrane. Wszyscy doskonale się rozumiemy.
Wydaje mi się, że pisanie dla ChelseaLive jest dla mnie czymś przyjemnym i pożytecznym i doskonale się z tym czuję.

Kryzysowe momenty :
Wydaje mi się, że w swojej karierze newsmana nie miałem jeszcze swoich trudnych momentów, choć do jednego z nich można zaliczyć mój pierwszy felieton, który nie przypadł wam do gustu, a od tamtego czasu nosze się z napisaniem czegoś nowego, jednak zawsze coś stanie mi na przeszkodzie.

Radosne chwile :
I tutaj było zdecydowanie kolorowiej. Pierwszą chwilą, która zbliżyła mnie ze stroną, było zaprzyjaźnienie się z jej członkami, oraz moimi redakcyjnymi kolegami. Kiedyś ja potrzebowałem pomocy, dziś jestem dumny, gdy ktoś zwróci się o pomoc do mnie.
Podsumowując: wynika z tego, że złych chwil w redakcji nie miałem i mam nadzieję, że mieć nie będę, natomiast liczba tych radosnych wciąż rośnie.

Z kim i kogo? :
Jak wspomniałem kawał czasu wcześniej, w redakcji doskonale się dogadujemy i wszyscy się cenimy. Każdy do redakcji wnosi zawsze coś nowego i świeżego, mówiąc językiem Małgorzaty Foremniak jest to wprost fascynujące.
Kogo najbardziej cenię? Wydaje mi się, że wszyscy się wzajemnie uzupełniamy, jednak wyróżnić chciałbym Marcina, który włożył w to wszystko całe swoje serce, co jest naprawdę godne podziwu.

Subtelne bye bye:
Moje pięć minut chyba dobiegło końca, miło było podzielić się z wami czymś czym dotychczas nie miałem okazji się pochwalić. Mam nadzieję, że to co napisałem, choć trochę przybliżyło wam moją sylwetkę.

Gorąco zapraszam do następnego odcinka z serii 'Poznaj nas', który zostanie wyemitowany w naszej stacji, wróć, który zostanie przedstawiony w naszym serwisie już niebawem. 3majcie się, Peace!