Visor: A młodzi nowy, lepszy świat zbudują?

Ten sezon miał być inny. Nawet znaczenie "innego sezonu" jest w przypadku Chelsea... inne. Zazwyczaj chodzi o poprawienie pozycji w tabeli, zdobycie tym razem jakiegoś trofeum... u nas inaczej miało być na ławce rezerwowych oraz boisku.

Drużynę miało zacząć podbijać, nowe, młodsze pokolenie piłkarzy, których większość miała być tworami wyszkolonymi przez Chelsea. Czy klub z obietnicy się wywiązuje? No cóż... zostawię to do oceny każdemu z osobna, nie o tym chcę dzisiaj pisać. Za to chętnie powiem parę słów o naszej potencjalnej przyszłości...





Miał być drugi John Terry, każdy widział w nim następcę dla Blue Captaina, piłkarza mogącego dogonić JT jeśli chodzi o umiejętności w rozbijaniu ataków przeciwnika. Wypożyczenie do Wolverhampton było świetnym pomysłem. Nie dość, że Michael otrzymywał ogrom szans na grę, to walczył z klubami Premier League. Wydawałoby się, że kiedy wróci do Cobham, natychmiast zostanie jednym z młodych wilków, których Carlo Ancelotti miał zamiar oswajać z grą w pierwszym składzie The Blues w obecnym sezonie.

Jak się skończyło? Kolejnym wypożyczeniem, co wielu fanów uznało za ogromny błąd zarządu. Utwierdziliśmy się w tym kiedy Mancienne w jednym z wywiadów uznał, że prawdopodobnie na stałe pożegna się z Chelsea wraz z końcem obecnego sezonu. Nie tak to miało wyglądać.

Za pozostaniem Michaela w Chelsea twardo stoją fakty. Kiedy wracał do naszego klubu miał za sobą trzydzieści spotkań w barwach Wilków, a sznurkiem za nim podążały peany wznoszone na jego temat przez managera Wolverhampton. Jakby tego było mało - jest on regularnie powoływany do kadry Anglii U-21. Młody, utalentowany i ograny na boiskach Premier League. Toż to iście wymarzony kandydat do tego, aby wdrażać go do pierwszego zespołu. Dlaczego w takim razie stało się inaczej? Odpowiedź zna tylko zarząd klubu...




Kolejny młody defensor grający dla klubu z zachodniego Londynu. Wydaję się, że Carlo Ancelotti, wolał Holendra od Mancienne'a i wychodzi na to, że... wyszedł na tym źle. Nie miejcie mi za złe - nie powątpiewam w talent Brumy, jednak w dotychczasowych występach zupełnie mnie ten zawodnik nie zachwycił. Zwłaszcza kiedy mam świadomość, że na jego miejscu mógłby biegać Michael, zawsze wydaję mi się, że anglik wiele rzeczy mógłby zrobić więcej. On dawał nadzieje na świetnego obrońcę, Jeffrey tymczasem sprawia wrażenie solidnego rzemieślnika. Solidnego, acz tylko rzemieślnika...

Rzecz jasna nie skreślam go już teraz, to byłaby głupota z mojej strony. Warto odnotować, że go i uwielbianego przeze mnie Anglika różnią aż trzy lata, więc Bruma ma jeszcze czas, aby dogonić swojego kolegę. A tak wczesny start może mu pozwolić nawet na prześcignięcie go jeśli tylko wykorzysta swoją szanse. Liczę, że chłopak w końcu przystosuje się do Premier League, będzie wychodził na boisko pewny siebie i na boisku zajmował się tylko i wyłącznie grą w piłkę, a nie zaśmiecaniem sobie głowy wieloma innymi sprawami. Bo to właśnie wydaję mi się być problemem Brumy - brak odblokowania się. Tego jednego świetnego zagrania, o którym będzie się mówiło przez parę dni od rozegrania spotkania, które dodałoby mu pewności siebie. Być może wtedy pokazałby całą swoją klasę i wywarł wrażenie nie mniejsze niż Mancienne? Gdyby tak w przyszłości mógł z nim tworzyć środek naszej defensywy... ach, wybaczcie, ale ciągle mi ten Michael po głowie chodzi.




Piłkarz o którym mogę powiedzieć chyba najmniej. Osoba Patricka rozpaliła we mnie pewnego czasu wielkie oczekiwanie, potem jednak zniknął, a częściej słychać było o jego o rok młodszym rodaku - Brumie - niż nim. Zwłaszcza, że Jeffrey zaliczył więcej występów zarówno w Chelsea jak i kadrze U-21, oraz pierwszym zespole Holandii, w której barwach Van Aanholt jeszcze na murawie nie zagościł.

Warto jednak odnotować, że Patrick na pewno się nie marnuje, bo gdyby wziąć pod uwagę jego wypożyczenia... nagle staję się zawodnikiem znacznie bardziej ogranym. W barwach Coventry oraz Newcastle rozegrał łącznie dwadzieścia siedem spotkań, zbierając przy okazji pochlebstwa zarówno od Chrisa Colemana (Coventry) jak i Chrisa Hughtona (Newcastle). Przydałoby się jednak, aby dwudziestoletni już piłkarz powoli oswajał się z grą w barwach Chelsea, żeby nie powtórzyła się sytuacja taka jak ta z Manciennem.




Pierwsze co mi przychodzi na myśl, kiedy słyszę o francuzie jest zakaz transferowy dla Chelsea, oraz zawieszenie samego piłkarza, które ostatecznie nie okazały się aż tak ostre jak być miały. Co jednak można powiedzieć o samym Gaelu, kiedy zajmiemy się piłką nożną, a nie sprawami kręcącymi się dookoła niej? No cóż...

... na pewno tak jak w wypadku większości naszych zawodników w Kakucie można dostrzec talent, który mam nadzieje niedługo się ujawni. Nie wymagam od niego wiele, w końcu ma on dziewiętnaście lat, więc jeszcze dużo czasu przed nim, jest jednak jedno znaczące "ale", o którym powiem jednak w dalszej części moich wywodów, bo tyczy się ono wielu naszych juniorów.

Martwić może mała ilość występów w barwach wszelakich zespołów z wyższej półki, jest ich zaledwie cztery, a wszystkie w barwach The Blues. Oczywiście nie liczę spotkań w drużynie młodzieżowej, z którą zdobył FA Youth Cup, co było dla kibiców wspaniałym dopełnieniem poprzedniego sezonu. Cieszy zarówno aktywność Kakuty we wszystkich młodzieżowych sekcjach reprezentacji Francji. Zliczając wszystkie jego występy dla kadr U-16, U-17, U-18, U-19 oraz U-20 Gael wybiegał na boisko czterdzieści pięć razy strzelając przy okazji piętnaście goli. Statystyka imponująca, dzięki której nie martwię się nawet jego słabszymi występami w barwach Chelsea. Po prostu mam pewność, że jeśli będziemy w stosunku do niego cierpliwi i damy mu wiele okazji do gry, będzie on dla nas drugim Makelele... z tym, że takim który atakuje, a nie ataki przeciwnika rozbija.





Chyba najbardziej rozegrany, jeśli chodzi o wybieganie na murawę w barwach wielkich piłkarskich firm młodzik dopuszczany do pierwszego składu. W barwach Manchesteru City i Chelsea rozegrał łącznie trzydzieści pięć spotkań zdobywając przy okazji jedenaście bramek. Reprezentował on również wszelkie szczeble młodzieżowych sekcji reprezentacji Anglii zbierając dotychczas piętnaście występów uwieńczonych dziesięcioma golami.

Zapewne wielu może martwić statystyka jego występów klubowych. Jak to? Napastnik, ponoć wielki talent, strzelający gola co 3,1 spotkania? Tak - i to nie jest żaden żart. Warto pamiętać, że Daniel rzadko kiedy był ustawiany na typowej "szpicy" formacji ofensywnej, w miejscu piłkarza od którego najczęściej wymaga się po prostu przyłożenia nogi w odpowiednim momencie. Raczej porównywałbym jego rolę do tej jaką pełni Nicolas Anelka, który mimo niekwestionowanych umiejętności zdobywa bramkę co 2,6 spotkania, a mimo to jego rola dla zespołu jest nieoceniona.

Bo niewątpliwym atutem Sturridge'a jest jego spora dynamika, zwłaszcza jeśli przypomnimy sobie, że do niskich (189cm) nie należy. Parę razy pokazał też, że w polu karnym i okolicach odnajduje się świetnie i nie musi koniecznie być bohaterem - może oddać piłkę koledze, nie szarżując niczym Don Kichot na wiatraki. Królem strzelców może szybko nie zostanie, ale jeśli będzie szybko się rozwijał ma ogromne szanse na zastąpienie w naszej formacji właśnie Nico.




Największa tegoroczna sensacja kadrowa The Blues. O Joshu można było usłyszeć również przed początkiem obecnego sezonu, jednak obecnie wyrasta on na gigantyczną nadzieje Chelsea. McEachran dopiero co wytarł mleko pod nosem (Ma siedemnaście lat!), a wychodząc zawsze z ławki zdążył uzbierać już osiem występów w niebieskiej koszulce, oraz jedną żółtą kartkę, która mimo wszystko... świadczy o nim dobrze. Dlaczego? Pokazuje, że Joshua się nie boi. Nie klęka przed starszymi, silniejszymi oraz bardziej doświadczonymi kolegami po fachu. To, że jest najmłodszym obecnie piłkarzem Premier League, nie jest dla niego argumentem do odstawiania nogi i nie ryzykowania.

Z Joshem wiąże się również największe nadzieje z powodu jego wieku. Już o tym pisałem, ale... ten chłopak zadebiutował w Chelsea mając siedemnaście lat! Patrząc na dotychczasowe podejście do juniorów w Londyńskim klubie jest to sukces co niemiara. I gdyby jeszcze te występy były słabe... ale nie! Może to przez taryfę ulgową z jaką się go traktuję ze względu na wiek, a może to coś innego, ale zawsze pozostawia po sobie przynajmniej umiarkowanie pozytywne wrażenie. A to pozwala na wróżenie mu świetlanej przyszłości. Oby była związana z naszym klubem.

To wszyscy zawodnicy, o których chciałem wspomnieć, jednak nie kończę tym samym tego tekstu. Przy okazji pisania o Kakucie napisałem, że jest jedno, acz znaczące "ale". Problem polega na tym, że nasi zawodnicy (Nie licząc McEachrana) mają po dziewiętnaście czy dwadzieścia lat, a tak naprawdę są obstawieni w rolach głębszych rezerw, które wchodzą zazwyczaj z ławki. Tymczasem wielu ich rówieśników rozbija się już obecnie w pierwszych zespołach europejskich gigantów. Dwudziesto jedno letni Alexandre Pato rozegrał w barwach Milanu ponad osiemdziesiąt spotkań. Owszem, Rossoneri są obecnie w sporym dołku, jednak dalej są w czołówce Serie A. Podobnych przykładów mógłbym podać wiele.

Regularną grę w podobnym wieku zaczynali także gwiazdorzy zarówno obecni jak i tacy, których czas już minął. Zinedine Zidane osiągając pułap dwudziestu lat na liczniku, miał za sobą już sześćdziesiat spotkań dla Cannes, przez kolejne cztery, aż sto czterdzieści razy reprezentował Bordeaux. Co było dalej - nie muszę mówić. Inna gwiazda, która przewinęła się przez skład Realu Madryt - Luis Figo - w wieku dziewiętnastu lat wystąpił w barwach Sportingu aż czterdzieści trzy razy w sezonie 1992/1993.

O Cristiano Ronaldo, czy Leo Messim wspominać nie będę. Ich historie, ze względu na ich świeżość są powszechnie znane. Teraz łatwo zrozumieć dlaczego wszyscy pokładamy nadzieję w McEachranie. Inni wydają się być już za starzy na sukcesy, w stosunku do wybitnych obecnie piłkarzy wydają się wręcz zacofani. Kiedy inni zdobywają już sławę i zaczynają budować swój wizerunek, nasi piłkarze dopiero co wychodzą podziemia, a to na pewno nie napawa nas optymizmem. Jedynie Mancienne zagrał sporo spotkań, ale po pierwsze - ma już dwadzieścia dwa lata, a po drugie - Wolverhampton to nie Milan czy Chelsea.

Jakie jest rozwiązanie? Albo zaryzykować i częściej stawiać na młodzików, na co moim zdaniem może niedługo być za późno, albo zacząć rozglądać się za piłkarzami podobnymi do Josha McEachrana, bo to w nich kipi większy potencjał, niż w piłkarzu, który jest traktowany podobnie - a czasem nawet z mniejszym zaufaniem - niż siedemnastolatek. Czasami wręcz zdaje sobie pytanie, czy potrzeba odmłodzenia składu, jaką odczuwaliśmy my, wszyscy - kibice - nie była tak duża, że nie dostrzegliśmy, iż nasz klub nie jest na taki krok gotowy, mimo pozornych możliwości...